Ό,τι ζήσαμε και ό,τι νιώσαμε, δεν ξεχνιέται και δεν επαναλαμβάνεται.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Κι έρχεται η ώρα που οι λέξεις δεν βγαίνουν απ’ το λαρύγγι σου.
Δεν ξέρεις από που να τις πιάσεις για να τις στολίσεις. Δεν ξέρεις από που να τις πιάσεις για να τις πονέσεις. Γιατί αυτές να σε πονάνε κι όχι εσύ;
Εσύ που ανασαίνεις μέσα τους, τώρα ήρθε η ώρα και σε πνίγουν.
Κάθονται έτσι άδειες και σε κοιτάνε.
Ένα μεγάλο κενό τις γεμίζει.
Αυτό το κενό που νοιώθω μακριά σου.
Αυτό το κενό που βουρκώνει χωρίς την ανάσα σου.
Αυτό που αγκαλιάζω όταν με πληγώνεις, όταν με πονάς.
Γιατί όταν με πονάς με ξεριζώνεις, με διαφθείρεις.
Μου αρέσει η φράση στα αγγλικά: ”take or leave it”.
Και σου λέω με πείσμα ότι δεν το αφήνω.
Δεν μπορώ να ξεκουμπώσω την ψυχή μου.
Δεν μπορώ να ακουμπάω σ’ άλλη ψυχή.
Και μην νομίζεις ότι δεν το προσπάθησα, ότι δεν το θέλησα.
Το ήθελα πολύ κάποια στιγμή, αλλά μάτωσα μακριά σου.
Και ματώνω καθημερινά ακόμη πιο πολύ.
Πάλι άνοιξα την πόρτα σ’ εκείνο το συναίσθημα, πάλι διόγκωσα την καρδιά μου για ν’ αντέξει.
Να αντέχει μακριά σου.
Είσαι μέσα σε όλα, γι’ αυτό και η ψυχή μου χορεύει, γι’ αυτό και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.
Κι εγώ να πατάω μέσα στα γυαλιά και να ματώνω κάθε φορά που σε νοσταλγώ, κάθε φορά που πνίγομαι χωρίς την αγκαλιά σου.
Τόσο άδεια η πραγματικότητα κι εγώ να ακουμπώ στην ράχη της με ένα φιλί ξαναμμένο στα χείλη.
Μοιράστηκα τα πάθη σου, την ανάσα σου, την τρέλα σου.
Μα αυτό που δεν μπόρεσα να μοιραστώ ήταν η αχαριστία σου.
Αχαριστία που δεν αγάπησες έστω και λίγο την ψυχή μου.
Αχαριστία που δεν άγγιξες έστω ένα κομμάτι της καρδιάς μου.
Νόμιζα ότι με τον καιρό θα καταλάβαινες.
Θα καταλάβαινες τι άνθρωπος είμαι.
Θα καταλάβαινες με τι πονάω, με τι χαίρομαι.
Θα καταλάβαινες ότι έχω πληγή μέσα μου και δεν θα έβγαζες κι εσύ μαχαίρι να την ξύσεις.
Απλά σου ζητάω να μην με πληγώνεις τόσο πολύ.
Γιατί είσαι η καρδιά που χτυπάει θυγατρικά δίπλα μου.
Γιατί είσαι το όνειρο μες στ’ όνειρά μου.
Γιατί είσαι ο καημός της ψυχής μου, αυτής που αγρυπνάει πάνω σου και ορέγεται την καρδιά σου.
Πέρασα δύσκολα μαζί σου, αλλά η αγάπη και το θέλω μου με κρατάνε πάντα σε εγρήγορση.
Γιατί είσαι αλλιώτικος απ’ τους άλλους, είσαι ειλικρινής.
Λες πάντα αυτό που θέλεις κι αυτό που δεν θέλεις.
Κι αυτό σε κάνει ξεχωριστό στα μάτια μου.
Δεν είσαι τέλειος, κάνεις λάθη, όπως κι εγώ άλλωστε.
Αλλά η δική σου στόφα είναι καλύτερη από κάποιους που μιλάνε πάντα με όμορφα λόγια.
Απ’ αυτούς που λένε το σ’ αγαπώ με την πρώτη γνωριμία.
Εσύ είσαι λιγομίλητος, αλλά αν πεις κάτι, το εννοείς.
Κι εγώ αγαπάω περισσότερο αυτούς που ότι λένε το εννοούν.
Αλήθεια τι φαντάστηκες;
Ότι είναι εύκολο να βρεις κάτι να σε γεμίσει απόλυτα;
Κάτι που να κάνει τις φλέβες σου να ουρλιάζουν;
Είναι τόσο εύκολο, έτσι νομίζεις;
Δεν είναι εύκολο και εγώ το ήξερα αυτό και δεν θέλησα να σε αντικαταστήσω ποτέ. Δεν σε άφησα τότε λεπτό απ’ την σκέψη μου, δεν με κυριάρχησε τίποτα εκτός από εσένα, τόσο που ποτέ δεν θα μάθεις.
Και δεν θέλησα να διώξω αυτήν την ανάμνηση από μέσα μου.
Είναι δύσκολο σου λέω, ματώνω μακριά σου.
Κι όταν φεύγω είναι γιατί με διώχνεις, όπως τότε, εσύ με έδιωξες.
Αλλά ξέρεις δεν θα ξεχάσεις ποτέ το άρωμά μου, ποτέ τι σ’ έκανα να αισθανθείς,
ποτέ δεν θα ξεχάσεις το πάθος μου.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί ό,τι νιώσαμε δεν ξεχνιέται, δεν το ζεις πολλές φορές στην ζωή σου.
Ακόμα κι αν βρεις κι άλλο πάθος, δεν θα ‘ναι το ίδιο, δεν θα ‘ναι μάτια μου το δικό μου.
Δεν θα είναι εγώ.
Δεν θα έχει τα μάτια μου, τα μαλλιά μου, τα χέρια μου που σε χάιδευαν.
Το στόμα μου που σε φιλούσε, το κορμί μου που σου δινόταν απόλυτα, το μυαλό μου, το χιούμορ μου, την τρέλα μου.
Δεν θα ‘χει τίποτα από εμένα!