Όταν θα έχω σιωπήσει , θα έχω φύγει για πάντα!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Όταν βρεις στην ζωή σου κάτι ασυνήθιστο μην του φερθείς συνηθισμένα.
Αλλά πρέπει να μπορείς να ξεχωρίζεις κι όχι να τους στοιβάζεις όλους στο ίδιο καλάθι.
Είναι λοιπόν κι αυτοί που τους στοιβάζουν όλους στο ίδιο καλάθι, γιατί πληγώθηκαν από προηγούμενες σχέσεις.
Οι «σημαδεμένοι» άνθρωποι, αγαπούν επιφυλακτικά και κρατώντας πάντα πισινή.
Και φέρονται απαράδεκτα σε ανθρώπους που είναι μοναδικοί, ξεχωριστοί.
Ανθρώπους που δεν θα ξανά συναντήσουν ποτέ στην ζωή τους.
Οι άνθρωποι τελικά όλοι ανεξαιρέτως πάντα θα χτυπούν, γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να αφήσουν τον πόνο τους, στην άκρη να ανασάνει.
Ίσως γιατί η ανασφάλεια κι ο φόβος μας κατακτά τόσο ενδόμυχα που είναι δύσκολο κι εμείς οι ίδιοι να τα ανιχνεύσουμε.
Και σου λέει μην με πιέζεις, δεν θέλω πολλά πολλά.
Δεν θέλω τηλεφωνήματα, δεν θέλω μηνύματα.
Κι εσύ σαν χαϊβάνι που είσαι, γιατί τον θέλεις το δέχεσαι.
Και του δίνεις το δικαίωμα να σου συμπεριφέρεται όπως να ‘ναι.
Μα στην πορεία αναρωτιέσαι άπειρες φορές αν σου αξίζει όλο αυτό.
Γιατί στην ουσία ξέρεις ότι δεν σου αξίζει.
Με την αγάπη μου που είναι σαν αλάνα τι γίνεται;
Με τα συναισθήματα που μου γεννιούνται τι γίνεται τελικά;
Είναι δρόμος αμφίδρομος.
Εσύ θέλεις την ησυχία σου κι εγώ κάμπτομαι από μια συνεχόμενη ανησυχία.
Και οι δύο έχουμε τελικά δίκιο, γιατί ο καθένας μας κάνει ότι η καρδιά του του υπενθυμίζει.
Και περιμένεις να δεις που θα πάει όλο αυτό.
Πόσο καιρό θα κάνεις κακό στην ψυχή σου;
Γιατί είσαι συναισθηματικός και χωρίς το συναίσθημα που απορρέει απ’ το ενδιαφέρον πνίγεσαι.
Κι όσο πνίγεσαι δυσφορείς.
Όμως σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος αξίας.
Να δώσεις αξία στον εαυτό σου.
Γιατί σε αυτό τον κόσμο τίποτα δεν είναι δικό μου, παρά μόνο η ψυχή μου.
Να μην απορείς λοιπόν όταν μιλάω, όταν γκρινιάζω, όταν κλαίω, όταν πονάω.
Όταν σταματήσουν όλα αυτά, θα έχω σιωπήσει , θα έχω φύγει για πάντα!