Όσο χαραμίζεις τον έρωτα, σε ξεπέτες και καβάτζες..

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Πότε έγιναν οι άνθρωποι τόσο αδιάφοροι; 
Εφήμερες κουβέντες, σύντομα “χαίρω πολύ”, άμεσα πεσίματα χωρίς νόημα. 
Όλα στο βωμό μιας γρήγορης ξεπέτας. 
Μια ξεπέτα χωρίς συναίσθημα, μην τυχόν και νιώσεις κάτι παραπάνω και δεθείς. 
Μην τυχόν και ρίξεις άγκυρα στη ζωή του άλλου κι εκείνος στη δική σου. 
Μην τυχόν και πλέξεις τα χέρια σου στα χέρια του. 
Δεν ξέρετε ρε τι είναι να είσαι ερωτευμένος. 
Να χάνεσαι από έρωτα. 
Να αγγίζεις τον άλλο και να περνάει το κορμί σου ρεύμα ηλεκτρικό. 
Να σου ψιθυρίζει το όνομά σου και να ανατριχιάζει μέχρι το τελευταίο κύτταρό σου. 
Να θαυμάζεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και να όταν σου χαμογελάει, να φωτίζεται ο κόσμος σου. 
Όσο αποφεύγεις τον έρωτα και τον χαραμίζεις σε ξεπέτες και σχέσεις καβάτζας, η ζωή θα σου συστήνει ανθρώπους αδιάφορους, περαστικούς, συναισθηματικά ανάπηρους. 

Ακριβώς όπως είσαι κι εσύ, όσο κρύβεσαι από τον έρωτα.