Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα γόνατά μου θα λυγίζουν μ’ένα σου χαμόγελο!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Πόσα χρόνια πέρασαν απ’ το “μαζί” μας; Πόσα χρόνια πέρασαν που δεν είσαι η “καλημέρα” κι η “καληνύχτα” μου; Πόσα χρόνια πέρασαν απ’ το “τέρμα” που δώσαμε και το βαφτίσαμε “κοινή συναινέση” για να ξεμπερδεύουμε από απόδοση ευθυνών, δάκρυα και απαντήσεις σε “γιατί” που πονούσαν;

Βουνό τα εμπόδια κι εσύ πολύ δειλός για να αντέξεις να τ’ ανέβεις. Αμέτρητοι οι λόγοι για να μην είμαστε μαζί κι εσύ πολύ μικρός για να τους εναντιωθείς. Χιλιόμετρα η απόσταση ανάμεσα στα “θέλω” και στα “μπορώ” σου κι εσύ πολύ “λογικός” για να βάλεις στα “πρέπει” σου φωτιά.

Κι απ’ την άλλη εγώ, μ’ έναν υπέρμετρο εγωισμό που δεν μ’ άφηνε να σου φωνάξω “μείνε”, μ’ έναν εγωισμό που δεν μ’ άφηνε να ουρλιάξω “άντεξε λίγο ακόμη”, μ’ έναν εγωισμό που πάγωσε τα μάτια μου να μην κλάψουν την ώρα του αντίο.

Απ’ την μια εσύ κι απ’ την άλλη εγώ και στη μέση μια αγάπη διαλυμένη απ’ τα πολλά χτυπήματα. Μια αγάπη που ξεψύχησε πριν προλάβει ν’ ανθίσει. Μια αγάπη που έσβησε πριν προλάβει να ζεστάνει τις καρδιές μας.

Πόσα χρόνια πέρασαν απ’ το “μαζί” μας; Πόσα χρόνια πέρασαν που δεν είσαι η “καλημέρα” κι η “καληνύχτα” μου; Και να που βρέθηκες ξανά τυχαία μπροστά μου. Πόσο διαφορετικός μου φάνηκες! Πόσο αλλιώς! Κι όμως έφτανε ένα μόνο σου χαμόγελο για να κάνει και πάλι τα γόνατά μου να λυγίσουν..