Φεύγοντας, δεν υπολόγισες πως ο χρόνος, είναι δάσκαλος, όχι γιατρός!

Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος

Ήταν σαν να μας έβλεπα. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως το τέλος είχε ήδη φτάσει, χωρίς καν να έχουμε αρχίσει.
Όμως δεν ήθελα να το παραδεχτώ..
Μιλούσαμε ώρες ατελείωτες, ξενυχτούσαμε ανταλλάσσοντας ακόμα και τις πιο κρυφές μας επιθυμίες, είχαμε πει σχεδόν τα πάντα ο ένας στον άλλο.
Κι όμως, ακόμα συνεχίζαμε.
Υπήρχαν στιγμές μέσα σε όλη αυτή την πραγματικά υπέροχη ανταλλαγή συναισθημάτων, που δεν μπορούσα να κρύψω την απογοήτευσή μου, για το τέλος που έφτανε με γοργούς ρυθμούς.

Κι όμως, εμείς συνεχίζαμε. Εσύ πάντα να μου λες να μην ανησυχώ και πως όλα θα πάνε καλά, κι εγώ, να ξέρω..
Μη με ρωτήσεις πώς, απλά το ήξερα..
Καμιά φορά σκεφτόμουν πως κι εσύ το ήξερες και το είχες επιδιώξει όλο αυτό. Πως φοβόσουν να μου το πεις, για να μην με πληγώσεις..
Γιατί έβλεπες πόσο πολύ σε αγαπούσα.

Ώσπου ήρθε η μέρα, που απλά έφυγες. Έφυγες, λέγοντας πως θα λείψεις για αρκετό καιρό.. και να μην ανησυχώ.
Έφυγες λέγοντας πως ο χρόνος περνά γρήγορα και μια μέρα θα ξαναγυρίσεις.
Αυτό που ίσως δεν υπολόγισες σωστά, είναι πως ο χρόνος που περνά, δεν γυρίζει πίσω κι αφήνει ανεξίτηλα σημάδια.
Αφήνει ακόμα και σημάδια στις καρδιές των ανθρώπων, που καμιά φορά μένουν αγιάτρευτα όσος χρόνος κι αν περάσει.

Ξέρεις, ο χρόνος, δεν είναι γιατρός. Δάσκαλος είναι. Ίσως όμως το ήξερες κι αυτό.
Δεν υπολόγισες ακόμα, πως μπορεί να ήμουν πολύ κουρασμένος, και δεν είχα άλλες δυνάμεις να περιμένω.

Θα σου πω λοιπόν αυτό, και κλείνω..
Όταν έρθει η ώρα να ξαναγυρίσεις, μην περιμένεις να συναντήσεις τον άνθρωπο που ήξερες πριν φύγεις.
Έφυγε κι αυτός μαζί σου, την ίδια ακριβώς μέρα που διάλεξες κι εσύ να φύγεις..
Αυτός όμως, δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει πίσω.