Τη ζωή, τον έρωτα και την καύλα, αν δεν πάρεις το ρίσκο να τα ζήσεις στο υπέρτατο, δεν τα ζεις καθόλου.

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

«Κι όμως, θα μπορούσαμε».
Αυτή η φράση με στοιχειώνει. Όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει, όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει, αν οι άμυνές σου δεν ήταν τόσο ασφυκτικές.
Αν μας άφηνες να το ζήσουμε. Αν άφηνες το παρελθόν σου, εκεί που πρέπει και άνοιγες το βήμα σου κρατώντας το χέρι μου.
Κανένα «αν» όμως δεν ζήσαμε, γιατί δεν ήθελες. Όχι γιατί δεν μπορούσες. Δεν ήθελες. Δεν ήθελες να κατεβάσεις τις άμυνές σου. Δεν ήθελες να γίνουμε κάτι παραπάνω. Δεν ήθελες να ζήσουμε αυτό, το αληθινό, που έστω και στιγμιαία, πέρασε από τα μάτια μου σ’εκείνα τα κλάσματα της στιγμής που αφέθηκες.
Η ζωή, δεν χτίζεται με τα «όχι», δεν χτίζεται με τα όρια, δεν χτίζεται με τα «δεν μπορώ». Χτίζεται με το ρίσκο, με το να κρατάς το χέρι του ανθρώπου σου και να προχωράς. Ό,τι κι αν έχει ο δρόμος σου, μαζί του να δοκιμάζεις να το περάσεις.
Μείνε με τα «όχι» σου, με όλα εκείνα τα «εγώ ποτέ δεν θα..» αλλά να θυμάσαι, τη ζωή, τον έρωτα και την καύλα, αν δεν πάρεις το ρίσκο να τα ζήσεις στο υπέρτατο, δεν τα ζεις καθόλου.