Το “μαζί”, θέλει κότσια, αλήθεια και εμπιστοσύνη!

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Έκανα το λάθος να σε εμπιστευτώ γι’ ακόμη μία φορά
και βρέθηκα πάλι μόνη μου να μαζεύω τα κομμάτια μου, ό,τι έμεινε από τον εαυτό μου.
Κι εσύ αδιάφορος, σκληρός και προσβλητικός.
Και τόσο εγωιστής που να μην μπορείς να δεις τα λάθη σου,
που να μην μπορείς να δεις ότι με διώχνεις πάντα.
Πρέπει να ξεχάσω τα μεγάλα σου λόγια, και τις υποσχέσεις σου που έβλεπα να πεθαίνουν ξεχασμένες στο συρτάρι μου ακόμα μια φορά.
Πρέπει να σταματήσω να παλεύω για απαντήσεις. Δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις.
Είναι σαν να μιλάω σε ένα τοίχο για χρόνια.
Ένα τοίχο που προσπαθούσα με το γυμνό μου σώμα να ρίξω
και τώρα είναι τόσο πολύ το αίμα απ΄ τις πληγές που μ’ αυτό βάφω τον τοίχο.
Δεν έχω άλλες δυνάμεις πια για να τον ρίξω.
Πρέπει να βρω τη δύναμη να κλείσω τις πληγές και σέρνοντας το σώμα μου να προχωρήσω μέχρι να γίνει καλά.
Πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου από το δηλητήριο σου γιατί με σκοτώνει.
Πρέπει να θυμάμαι κάθε φορά που θέλω να γυρίσω, ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί για να γυρίσω.
Πάλι θα με πληγώσεις, πάλι θα με κάνεις να περιμένω, πάλι θα με διώξεις με το που θα ανοίξω το στόμα μου για να σου πω να σταματήσεις.
Γιατί με πληγώνεις με κάθε ευκαιρία και ας μην θέλεις να το καταλάβεις.
Ξυπνάς μέσα μου τα τέρατα του πόνου, της απογοήτευσης, της απόρριψης, της ανάγκης και της προδοσίας.
Τα ξυπνάς και δεν μπορώ να τα συγκρατώ για πολύ.
Τα ξυπνάς και μετά απορείς που σε κατασπαράζουν.
Είναι πολύ αυτό για να μπορώ να τo διαχειριστώ όταν δεν συζητάς.
Όταν τόσο εύκολα κλείνεις την πόρτα σε μένα που λες ότι νοιάζεσαι.
Ήταν η τελευταία μας προσπάθεια.
Μετανιώνω που υποχώρησα, όμως, τώρα τουλάχιστον ξέρω ότι έκανα τα πάντα.
Έκανα τα πάντα για να μπορείς να έρχεσαι,
για να σου δείξω τι με πληγώνει και να το σταματήσεις,
για να μπορούμε και οι δύο να είμαστε ευτυχισμένοι. Όμως, τα ήθελες όλα δικά σου.
Το “μαζί” θέλει κότσια. Θέλει αλήθεια. Θέλει φιλία. Θέλει εμπιστοσύνη. Θέλει παρουσία και επικοινωνία.
Το δικό μας “μαζί” δε θα υπάρξει ποτέ. Θα μένει πάντα μισό. Μισό και καταπονημένο….
Έτσι, όπως άφησες το σώμα μου.