Τι ειρωνία να σιχαίνεσαι τα ψέματα, αλλά να λες τα μεγαλύτερα στον εαυτό σου..

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Τι ειρωνία της ζωής κι αυτή! Σιχαίνεσαι να ακούς ψέματα αλλά εσύ λες. Ζητάς να βρεις έναν άνθρωπο να φτιάξεις τη ζωή σου αλλά δεν είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Θέλεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει, να σε νοιάζεται και να αφοσιώνεται σε σένα αλλά εσύ δεν είσαι σε θέση να κάνεις το ίδιο.

Δε σέβεσαι αυτόν που έχεις δίπλα σου και όταν αυτός σου κάνει παράπονα αντί να σκίψεις το κεφάλι και να ζητήσεις συγνώμη, να πεις την αλήθεια όποια κι αν είναι το προσπερνάς ή θες να βγαίνεις κι από πάνω.
Τι ειρωνία κι αυτή!

Θέλεις μεγάλο σπίτι αλλά δε θέλεις να το γεμίσεις κάνοντας τη δική σου οικογένεια.
Θέλεις περισσότερα υλικά αγαθά χωρίς να σε ενοχλεί αν δεν έχεις κάποιες αξίες, κάποιες αρχές στη ζωή σου.
Θέλεις να ταξιδέψεις ως την άλλη άκρη του κόσμου ενώ δεν έκανες ούτε ένα βήμα για κάποιον που σε είχε ανάγκη.
Θέλεις να κατακτήσεις το κόσμο αλλά καταστρέφεις και λερώνεις το περιβάλλον.

Λες καλημέρα σε ένα ξένο και δε λες στους δικούς σου ανθρώπους.
Απλώνεις το χέρι σου σε κάποιον που σου ζητάει βοήθεια αλλά όταν κοιτάξει αλλού του δίνεις μια σπρωξιά να πέσει ακόμα πιο κάτω.

Θέλεις να πλατύνουν οι δρόμοι που περπατάς αλλά το μυαλό σου παραμένει στενό.
Σου αρέσει ο ήλιος αλλά δε σου αρέσει η ζέστη.
Σου αρέσει ο ουρανός αλλά δε θέλεις να είσαι κι εσύ μια ανοιχτή και απέραντη αγκαλιά για όσους σε χρειάζονται.
Διώχνεις κάποιον όταν τον έχεις και τον αγαπάς όταν τον χάνεις.
Είσαι με κάποιον που δεν αγαπάς και αγαπάς κάποιον που δεν έχεις.
Κάνεις όνειρα αλλά δε κάνεις τίποτα για να πραγματοποιηθούν.

Βιάζεσαι να περάσει ο χρόνος ενώ όταν περάσει θα θελες να γυρνούσε πίσω.
Αυτές είναι οι τραγικές ειρωνίες της ζωής!