Την μπόρα μέσα μου θα φοβάμαι πάντα..

Γράφει η Nubes

Είμαι εξαρτημένη! Εξαρτημένη! Εξαρτημένη από τσιγάρο, χάπια, ανθρώπους, θλίψη, στρες, φόβο… Μόνο από σένα, ζωή, δεν είμαι εξαρτημένη. Από σένα, που θα ‘πρεπε να’ μαι! Και με τα χέρια ανοιχτά, κοιτάζω στο κενό, βουλιάζω… Τάσεις καταστροφής. Αυτό έβγαλε το πόρισμα! Έξω ρίχνει αστραπόβροντα και μέσα καταιγίδες. Πώς μαύρισε έτσι ο ουρανός, πώς μαύρισε έτσι η καρδιά μου;

Με είπατε δυνατή, σκληρή, ότι μπορώ να επιβιώνω σε κάθε αντίξοες συνθήκες. Κι εγώ το πίστεψα! Και τώρα με το πρόσωπο στο τζάμι κοιτάω τη βροχή να μαστιγώνει αλύπητα το δρόμο, και νιώθω να βρέχομαι. Μα αφού όλα τα έχω κλειστά! Πόρτες, παράθυρα… Πιάνω το πρόσωπο μου, αφού δεν κλαίω πώς μπορεί αυτό και κλαίει; Πιάνω τα μάτια μου, μα είναι κι αυτά στεγνά… Την καρδιά! Ξέχασα να κλείσω την καρδιά!

Ακούω τον άνεμο να λυσσομανάει, να γονατίζει τα δέντρα και διπλώνομαι. Από κάπου να πιαστώ μέχρι να περάσει η μπόρα, τη μάχη να κερδίσω, να μην εγκαταλείψω, να μην παγιδευτώ. Να μπω να κοιτάξω τι λέει το μετεωρολογικό δελτίο για τις επόμενες μέρες, τις επόμενες εβδομάδες, τους επόμενους μήνες! Ποιόν κοροϊδεύω άραγε; Τον καιρό πάντως όχι! Την ελευθερία μου θέλω, εγώ να πετάω στα σύννεφα γεννήθηκα, δεν γίνεται να φοβάμαι τις μπόρες και τις καταιγίδες τους! Εξάλλου τα σύννεφα τον περισσότερο καιρό είναι γκρίζα. Και το γκρι δεν είναι κι άσχημο χρώμα.

Εγώ άλλη μπόρα φοβάμαι κι αυτή δεν μπορεί να την προβλέψει καμιά μετεωρολογική υπηρεσία κι όσα πορτοπαράθυρα κι αν κλειδαμπαρώσω, δεν μπορώ να την εμποδίσω να μπει. Κι έρχεται και με βρίσκει αθωράκιστη, με το ανοσοποιητικό μου στα τάρταρα, χαμένη στις εξαρτήσεις μου, χωρίς άμυνες και με κάνει μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο! Και με διαλύει. Κι αυτό το πόρισμα μου το έχουν βγάλει! Υποτροπή! Έτσι είναι όλοι και όλα στη ζωή… Μελέτες και πορίσματα! Κι εγώ θέλω να ουρλιάξω, φτάνει! Πνίγομαι!

Αν μ’ ακούς και μ’ αγαπάς, δώσε μου λιγάκι ουρανό, πάρε με μαζί στο πέταγμά σου, μάθε με και εμένα να πετώ, να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου..