Τελικά αν δεν σε εκτιμήσει ο άλλος απ’ την αρχή, ποτέ δεν θα σε εκτιμήσει.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Τελικά αν δεν σε εκτιμήσει ο άλλος απ’ την αρχή, ποτέ δεν θα σε εκτιμήσει.
Ακόμη κι αν του δώσεις ένα κομματάκι απ’ την ψυχή σου.
Ακόμη κι αν του δώσεις όλη σου την ψυχή.
Μερικοί άνθρωποι έμαθαν σε συναισθηματικό επίπεδο μόνο να παίρνουν, ποτέ να δίνουν.
Αλλά κι όταν τους δίνεις πολλά τα χάνουν, ίσως γιατί έμαθαν στην αδιαφορία και η συναισθηματική φόρτιση τους κάνει να μπερδεύονται και να δυσανασχετούν.
Δεν ρώτησες ποτέ πώς ένοιωσα, τι είχα στην ψυχή μου.
Εσένα είχα στην ψυχή μου και η συμπεριφορά σου με καταρράκωσε, με καταπλήγωσε.
Έπρεπε να το έχω καταλάβει ότι δεν θα μπορούσες να μου φερθείς αληθινά.
Αν και για εσένα αληθινό είναι να προσβάλλεις τον άλλον, να τον μειώσεις, να τον μαγαρίσεις.
Δεν σε ενδιέφερε αν εγώ είχα αισθήματα, δεν σε ενδιέφερε αν εγώ πονούσα.
Το μόνο που σ’ ένοιαζε μην πειράξουμε την ησυχία σου, μην πειράξουμε τον εγωισμό σου.
Τι περίμενες δηλαδή, ότι θα μου γράφεις όλα αυτά που μου έγραψες και εγώ δεν θα αντιδράσω;
Τι περίμενες δηλαδή ότι θα κάνω για ακόμη μια φορά την κότα;
Όλα τα πράγματα έχουν τα όριά τους κι εσύ για ακόμη μια φορά τα ξεπέρασες.
Ξεπέρασες για ακόμη μια φορά τα όριά μου και αυτό δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι.
Αποχωρώ χωρίς γκρίνιες, χωρίς οδυρμούς, χωρίς σου ‘πα μου ‘πες, χωρίς κλάματα και κατινιές.
Αποχωρώ, γιατί δεν εκτίμησες εμένα ούτε στο απειροελάχιστο.
Αποχωρώ, γιατί δεν εκτίμησες τίποτα απ’ όσα έχω κάνει.
Αποχωρώ, γιατί κατάλαβα ότι δεν θα με εκτιμήσεις ποτέ!