Τίποτα δεν τελειώνει, όσο ακόμα ονειρεύεσαι..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Υπάρχουν τόσες εικόνες στη σκέψη που λάμπουν σαν άρκτοι στο σκούρο της νύχτας. Δεν έχουν την άνεση όμως να μιλήσουν μέσα στο φως της ημέρας. Εκεί είναι που παγώνουν, δε βρίσκουν πνοή και με το πρώτο φύσημα χάνονται, παρασύρονται σε άδυτα μονοπάτια και κανένα ανθρώπινο βλέμμα δε μπορεί να εστιάσει στην όψη.

Μονάχα τις νύχτες. Τότε ανοίγονται πανιά στο κατάρτι και ξετυλίγονται τα όνειρα. Όνειρα που ξεπερνούν κάθε μας προσδοκία. Θησαυροί σε άγνωστα μέρη, άνθρωποι που χάθηκαν κι ήρθαν ξανά για ένα τελευταίο αντίο. Δε μπορείς να φανταστείς τι λογής παιχνίδια παίζει ο νους μας. Και ποια είναι η ειρωνεία; Την επόμενη μέρα δε θα θυμάσαι το τι και το πώς…

Τίποτα και κανένα ταξίδι. Ούτε εικόνες, μα ούτε και λέξεις. Είναι άτιμο παιχνίδι το όνειρο. Όσο και να θες δε μπορείς να το κρατήσεις για πάντα κοντά σου. Γλιστράει και χάνεται. Ξεφεύγει σαν πεταλούδα και πετά από κρίνο σε κρίνο. Δεν κοιτά ηλικίες, χρώματα και φύλα. Απολαμβάνει τη μαγεία του να είναι μοναδικό κάθε όνειρο και κάθε εικόνα. Καμιά φορά μπορεί να φανείς και τυχερός αν καταφέρεις να έχεις μια συνέχεια στη σκέψη σου τις απόκρυφες νύχτες. Θα κουρνιάζεις στο πλάι του κρεβατιού σου και θα βλέπεις ξανά και ξανά την ίδια ταινία. Δεν είναι ευλογία;

Μακάρι να μπορούσα να μείνω εκεί. Χωμένος στο όνειρο χωρίς καμία έγνοια, χωρίς ενδοιασμούς για τις πράξεις. Νομίζω το όνειρο και η τέχνη έχουν κάτι κοινό: σε μεταφέρουν σε έναν παράλληλο κόσμο, που κάθε κομμάτι του βρίσκεται στην πιο τέλεια εκδοχή του. Δε μπορείς όμως να μείνεις για πάντα, είναι ψευδαίσθηση και δεν έχει ειρμό.

Είναι ένα καταφύγιο για προσωρινή ευχαρίστηση, δυστυχώς δεν κρατάει για πάντα. Λένε πως όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή κάποτε φτάνουν στο τέλος τους. Θέλω να πιστεύω πως τα όνειρα δε θα χαθούν, θα είναι εκεί για να μας γεμίζουν ελπίδα, αγάπη και ζήλο. Τίποτα δεν τέλειωσε όσο υπάρχουν…