Στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, χτίσαμε ένα “τίποτα”..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

«Είμαι εδώ» μου έλεγες κάθε πρωί, καθώς άνοιγα τα μάτια μου, και εγώ σε έκλεινα στην αγκαλιά μου για πολλοστή φορά.
«Σ’ αγαπώ πολύ» φώναζες κάθε φορά από χαρά, θέλοντας να δείξεις τα συναισθήματά σου, και το μέσα μου έπαιρνε φωτιά αναζητώντας το κορμί σου.
« Θα το περάσουμε μαζί» μου ψιθύριζες στο αυτί κάθε φορά που τα δάκρυά μου, έπεφταν βροχή, πριν προλάβω ακόμα να σου πω το λόγο, και εγώ ευχαριστούσα το Θεό που σε έστειλε κοντά μου!
« Ότι και να γίνει στο κόσμο αυτό, πάντα η μορφή σου θα μου δείχνει το δρόμο για να συνεχίζω» μου έγραφες για ευχή κάθε χρόνο στα γενέθλια μου, και εγώ χαμογελούσα, σα να φωτιζόταν ο ουρανός μέσα στη νύχτα.
«Είναι η γυναίκα της ζωής μου» έλεγες στους φίλους μας, « χωρίς αυτή ο κόσμος, μου φαίνεται μικρός» συμπλήρωνες τη φράση σε κάθε ευκαιρία που θα έβρισκες.
Και εγώ εκεί, να προσπαθώ για το μαζί που χτίζαμε καθημερινά και να ελπίζω για το αύριο που θα ‘ρθει, που θα μας βρει ακόμα μαζί και εσύ θα συνέχιζες να με εκπλήσσεις, όμορφα. Και έτσι οι στιγμές μας περνούσαν σχεδόν αβίαστα, αψεγάδιαστες και γρήγορα σα σκηνές από ταινία δράσης, λίγο πριν πέσουν οι πρώτες σφαίρες.
Όταν όμως η μάχη άρχισε, τα σώματα έπεσαν. Οι παλμοί σταμάτησαν και τα όνειρα που κάναμε μαζί, έμειναν μισά σε μιαν άκρη του σπιτιού, να περιμένουν τον επόμενο. Τα φώτα έσβησαν και μείναμε μονάχοι. Μακριά ο ένας από τον άλλο, σα να μη γνωριστήκαμε ποτέ.
Χτίσαμε τη ζωή μας σε ψεύτικα λόγια, εφήμερα και ξένα σα να μη τα είπαμε ποτέ. Πατήσαμε ο ένας πάνω στον άλλο και αντί να επιβιώσουμε χαθήκαμε. Πνιγήκαμε στις υποσχέσεις που δίναμε για ισόβια ζωή που τελικά έφυγαν και αυτές σα το κλέφτη μες τη νύχτα, στις μύτες των ποδιών. Ούτε καν θόρυβος δεν ακούστηκε από πουθενά.
Χτίσαμε ένα τίποτα που το περάσαμε για κάτι, σα να γράφαμε την ιστορία μας σε ανθρώπους που δε νοιαζόταν, ν’ ακούσουν ούτε λέξη.