Σε ένα κόσμο δύσκολο, αυτοί επέλεξαν το μαζί, με χέρια μπλεγμένα, αγάπη κι έρωτα!

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Ήταν έρωτας με τη πρώτη ματιά ή όχι; Και όμως ήταν. Εκείνη τη στιγμή που συναντήθηκαν ο κόσμος φάνταζε μαγικός, αλλιώτικος, διαφορετικός, σαν όλο το σύμπαν να συνωμοτούσε για να βρεθούν ακριβώς εκεί. Εκεί που τα χέρια ενώθηκαν και τα μάτια πέταγαν σπίθες έρωτα.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα φώτα άναψαν και το χαμόγελο στα χείλη, εκείνου του μελαχρινού αξύριστου άντρα έλαμψε μαζί με το φεγγάρι που στόλιζε τη πόλη, σα να του χαμογελούσε και εκείνο πονηρά, σα να του δείχνε το δρόμο, εκείνον που έπρεπε να ακολουθήσει και του έκλεινε το μάτι στα κρυφά.

Κάτω από τον απέραντο ουρανό, μέσα στη ζάλη του μυαλού του, από την ατέλειωτη και σπάνια ομορφιά των δυο καταγάλανων ματιών της, της έδωσε απλόχερα, όλα αυτά που περίμενε για χρόνια.

Της πρόσφερε μονομιάς, όλα αυτά που επιθυμούσε να γίνουν. Όλα αυτά που ονειρευόταν από όταν ήταν ακόμα παιδί. Όλα τα απρόσμενα και αναπάντεχα που προσευχόταν να έρθουν.

Κάλυψε κάθε κενό που είχε στη καρδιά της. Κάλυψε κάθε κακό οιωνό που πέρασε από πάνω της και άφησε σημάδια και έκλεισε κάθε είδους πληγή που άθελά της αιμορραγούσε ακόμα.

Της έδωσε τη πνοή που χρειαζόταν και το φιλί της ζωής να συνεχίσει μαζί του χωρίς εμπόδια. Της έδωσε την ελπίδα πως το τέλος ακόμα αργεί και το για πάντα, θα το περάσει μαζί του.

Τα σώματά τους πια, ένα. Ακόμα και οι αγκαλιές, αφού έβαζαν κάθε κομμάτι στη σωστή του θέση.

Ήταν εκείνος για εκείνη, και εκείνη γι αυτόν. Σε ένα κόσμο δύσκολο, αυτοί επέλεξαν το μαζί, μπλέκοντας τα χέρια τους και προχώρησαν. Έκαναν τη θέλησή τους αγάπη και χάραξαν πορεία. Τη δικιά τους πορεία. Την ευθεία, αυτή τη παράξενη, με τις στροφές και τις λίγες ανηφόρες.

Αλλά πώς να το κάνουμε; Η ζωή δε περνά αλλιώς.!