Πώς μπορείς να πεις σε κάποιον «σου ανήκω»;

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Ήταν από εκείνες τις μέρες που δεν έχεις ύπνο. Ξύπνιος απ το άγριο χάραμα με ένα ζεστό καφέ δίπλα κι ένα τσιγάρο συντροφιά στο παγωμένο μπαλκόνι.
Έκανα το λάθος να χαζεύω παλιές φωτογραφίες, παλιές συνομιλίες, έτσι για να υποστηρίξω τη μελαγχολία τις στιγμής.
Λίγο παραδίπλα μου, στο κρεβάτι ακόμη να κοιμάται το wanna be ταίρι μου. Τραβώντας μια καλή ρουφηξιά καπνού έπεσα σε μια σου πρόταση που συνήθιζες να λες σχεδόν κάθε μέρα. «Σου ανήκω»
Γέλασα ειρωνικά.
Πώς μπορείς να πεις σε κάποιον «σου ανήκω»; Όταν ανήκεις σε κάποιον, σημαίνει ότι δίνεσαι. Αφήνεσαι, και σώμα και ψυχή γίνονται ένα. Δε σε νοιάζει και δε σε απασχολεί τίποτα. Αφήνεις τη ζωή να κυλάει δίπλα στο ταίρι σου. Στο «άλλο σου μισό».
Φέρνω στη μνήμη μου πόσο γέμισε το μέσα μου όταν το ξεστόμισες πρώτη φορά. Η πληρότητα μου στο 110%. Συνεχίζω να χαμογελάω ειρωνικά.
Όχι καρδούλα μου, δε μου ανήκεις. Δεν ήσουν ποτέ δικιά μου. Όταν ανήκεις σε κάποιον, αυτός ο κάποιος έχει τίτλους ιδιοκτησίας. Ξέρει ότι είσαι κτήμα του. Όχι υλικό. Πνευματικό και ψυχικό.
Δεν ανήκει το κορμί σου σ’ αυτόν. Ανήκει η ύπαρξη σου. Το «είναι» σου. Τα όνειρα σου.
Και αντίστοιχα εκείνος, κάνει τα πάντα για να τα συντηρήσει. Να τα αναβαθμίσει. Να βλέπει την «παρουσία» σου να παίρνει αξία. Κάνει τα χαμόγελά σου πιο όμορφα. Τα βλέμματα σου πιο ζεστά. Όλα αυτά βέβαια, όταν του «ανήκεις».
«Βαριές κουβέντες πρωί πρωί» σκέφτομαι. Συνεχίζω παρακάτω στη συνομιλία πίνοντας μια γουλιά καφέ και σκαλώνω σε μια μας φωτογραφία αγκαλιά. Τότε που μου άνηκες.
«Μωρό μου τι ώρα ξύπνησες;»

..επιστροφή στην πραγματικότητα. Καινούρια χαμόγελα, καινούρια βλέμματα, καινούριες «ιδιοκτησίες».