Πόσες Τίνκερμπελ άραγε υπάρχουν εκεί έξω;

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου

Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι. Τι ήταν τελικά η Τίνκερμπελ; Τι άλλο πέρα από μια νεράιδα; Ήταν ένα πλάσμα πληγωμένο, ερωτευμένο, σε μία χώρα που τίποτα δεν είχε σημασία. Με έναν έρωτα μονόπλευρο αλλά ήταν πάντα εκεί στο πλάι του Πήτερ Παν.

Τον έβλεπε, του μιλούσε, τον φρόντιζε πάντοτε και μόνο ως παρατηρητής. Πόσο οξύμωρο, στη χώρα του ποτέ αυτή θα τον αγαπά για πάντα. Πώς αυτές οι έννοιες συνδέονται; Εκείνη πάντα εκεί, να του δίνει λίγη από τη μαγεία της, λίγη από τη μαγική της χρυσόσκονη. Να του κάνει την κάθε μέρα λίγο πιο ξεχωριστή από την προηγούμενη.

Ανιδιοτελώς, χωρίς να παίρνει κάτι ουσιαστικά ως αντάλλαγμα. Μόνο ένα βλέμμα και εκείνο φιλικό, μια κουβέντα κι εκείνη πάνω στο παιχνίδι και μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω. Ήταν εκεί, πάντα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, ακόμα και τη στιγμή που τον έβλεπε να ερωτεύεται μία άλλη. Ακόμα και τότε. Μπορεί να ζήλευε, να πονούσε και είχε πληγωθεί αλλά ήταν εκεί πλάι του. Έδινε τις μάχες του κι ήταν το στήριγμα του.

Πόσες Τιμκερμπελ υπάρχουν εκεί έξω άραγε; Πόσες ψυχές είναι τα στηρίγματα ανθρώπων, μόνο και μόνο για λίγες στιγμές μαζί τους; Μόνο και μόνο, γιατί δεν μπορούν να φύγουν μακριά; Δεν μπορούν να διαλέξουν τη δική τους καρδιά πάνω την καρδιά του άλλου. Δεν μπορούν να βάλουν το εγώ μπροστά και πάνω από το “εκείνος“. Είναι τόσο δύσκολο. Πόσες να υπάρχουν;

Ψυχές πληγωμένες, μα δυνατές ακούνητες, ακλόνητες, πάντα εκεί. Μέρα, νύχτα, καλοκαίρια και χειμώνες εκεί. Πάντα εκεί. Οι μικρές Τινκερμπελ.