Πολλοί θα περάσουν, λίγοι θα μείνουν, κανέναν δεν θα ξεχάσεις..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας χωρίζονται σε κατηγορίες. Άνθρωποι που δεν θέλουμε ποτέ να χάσουμε, άνθρωποι που δεν θέλουμε να ξαναδούμε, άνθρωποι αδιάφοροι.
Και υπάρχει και μία κατηγορία η οποία στέκεται μόνη της, είναι αυτοί οι άνθρωποι που χάσαμε επαφή μαζί τους, που δεν μιλάμε πια και μας λείπουν. Μας λείπουν αλλά δεν θα θέλαμε να υπάρξουν ξανά στη ζωή μας.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που οι στιγμές μαζί τους ήταν τόσο έντονες, τόσο ξεχωριστές και ανεπανάληπτες, είναι αυτοί που έκαναν την κάθε μέρα ξεχωριστή χωρίς πολλές φαμφάρες. Και είναι αυτοί με τους οποίους αργότερα χάσαμε κάθε επαφή. Βαριές κουβέντες, δυνατοί τσακωμοί και το τέλος χτύπησε την πόρτα.
Και είναι αυτοί που μας λείπουν καθημερινά. Που περνάνε από το μυαλό μας και θέλουμε τόσο να στείλουμε ένα μήνυμα, να πάρουμε ένα τηλέφωνο. Και από την άλλη δεν θέλουμε να έχουμε καμία επαφή μαζί τους. Δεν θέλουμε να ξαναμπούν στη ζωή μας. Γιατί ξέρουμε, πως με αυτούς τους ανθρώπους τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν κυλάει ομαλά, όλα στα κόκκινα, όλα πολύ. Και κουράζει από ένα σημείο και μετά. Κουράζει η διαρκής ένταση, οι διαρκείς διαπληκτισμοί. Κουράζει να προσπαθείς για κάτι που σε φέρνει στα όριά σου.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που κατέχουν στην καρδιά μας ένα ξεχωριστό κομμάτι, ένα κομμάτι που πάντα θα τους ανήκει, δικαιωματικά. Γιατί όσο κι αν πλέον δεν τους θέλουμε στη ζωή μας κάποτε αποτέλεσαν ολόκληρη τη ζωή μας. Γιατί όσο κι αν κουραστήκαμε κάποτε θα δίναμε τα πάντα για αυτούς. Έχουν μία θέση στη καρδιά και στο μυαλό μας για όλα όσα περάσαμε μαζί τους, για τα γέλια, τα κλάματα, τις φωνές και τις υστερίες. Για τους τσακωμούς και τα πάρτι, τις πρώτες απογοητεύσεις και τις πρώτες επιτυχίες.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που όταν μας συμβαίνει κάτι όμορφο ή δυσάρεστο είναι οι πρώτοι στους οποίους θα θέλουμε να το πούμε. Και έπειτα θυμόμαστε. Θυμόμαστε πως όσο κι αν θέλουμε δεν θα το κάνουμε, όχι από εγωισμό, αλλά για το καλό μας. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι όσο ξεχωριστή θέση κι αν έχουν στην καρδιά μας δεν θα τους θέλαμε ποτέ πια πίσω στη ζωή μας.
Αλλάζουμε. Και αλλάζουν. Και τίποτα δεν μένει το ίδιο. Οι αναμνήσεις, καλές ή κακές, ευχάριστες ή δυσάρεστες παραμένουν να μας θυμίζουν όλα όσα περάσαμε. Να μας θυμίζουν πως οι άνθρωποι μπορεί να χάνονται όμως τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Μπορεί να μην τους θέλουμε στη ζωή μας, όμως ποτέ δεν θα πάψουμε να τους αγαπάμε και να τους νοιαζόμαστε και να μας λείπουν ότι κι αν έχει γίνει μεταξύ μας.
Έναν άνθρωπο με τον οποίο έχεις ζήσει τόσα μαζί είναι δύσκολο να τον βγάλεις από την καρδιά σου ό,τι κι αν συμβεί. Πάντα θα σου λείπει. Άλλο που δεν τον θες πάλι στην ζωή σου.