Νιώσε, έστω για μια φορά και ας είναι η πρώτη και η τελευταία.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Μην μπερδεύεσαι, σ’ αγάπησε άρα σε εμπιστεύτηκε.
Έμεινε κοντά σου ανεχόμενος τα πάντα σου και εκείνα που μαύριζαν στο φως και εκείνα που γυάλιζαν στο σκοτάδι, δεν χρειαζόταν άλλο ένα παραμύθι για να τον κρατήσεις κοντά σου παρά μόνο αλήθεια και εμπιστοσύνη διάολε.
Τι έκανες, τι έφτιαξες εκεί;

Σε εκείνον που σε αγάπησε όσο τίποτα άλλο πάνω σε τούτη τη γη, σε εκείνον που δεν σε πρόδωσε ούτε μια στιγμή, που δεν έβαλε επάνω από εσένα τα δικά του θέλω.

Με τα μάτια κλειστά πάντοτε να φωνάζει για εσένα, μόνο για εσένα και σαν βρισκόταν κάποιος, οποιοσδήποτε στο δρόμο του και σε έκρινε με λόγια όλο ασχήμια γινόταν λύκος έτοιμος να κατασπαράξει το θήραμά του.

Σταμάτα πια, έλεος, κατάλαβε επιτέλους πως ο μόνος άνθρωπος που σε κοίταξε με την αλήθεια του στα μάτια, που σε πίστεψε, σε λάτρεψε ήταν και είναι μπροστά στα μάτια σου, που ακόμα και αν του πάρουν το φως του εκείνος θα συνεχίσει να σε βρίσκει με την οσμή σαν το βρέφος τη μάνα του.

Μην μπερδεύεσαι, εσύ είσαι εκείνος που δεν γνωρίζει την σημασία των συναισθημάτων που σου προσφέρουν, την σημασία της έκφρασης του κορμιού, τη σημασία της αγάπης, του έρωτα, της ζωής.

Νιώσε, έστω για μια φορά και ας είναι η πρώτη μα και η τελευταία.
Νιώσε σου λέω, χάνεσαι…
Χάνεσαι!