Μου είχες τάξει μια εκδρομή, θυμάσαι; 

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Αγάπες καταλυτικές, που ρουφούν η κάθε μία το μερτικό που της ανήκει! Κι ο έρωτας, κάπου στη μέση μεγαλειώδης, με σάρκα, οστά και όνομα να συνθλίβει το συναίσθημα και να τσαλακώνεται το όνειρο!
Είναι άραγε οι αξίες και ο χαρακτήρας και οι γνώσεις μας εκείνα που θα καθορίσουν την πορεία μας ή μήπως ο αστάθμητος παράγοντας της τύχης τα κάνει όλα και δοκιμάζει πολλαπλά τις αντοχές μας;

Μου είχες τάξει μια εκδρομή, θυμάσαι;
Μια εκδρομή που δεν ήταν καν πραγματική..
Μια εκδρομή του νου και της φαντασίας απο εκείνες που που λυγίζουν το μυαλό και σε κάνουν να ονειρεύεσαι και να γελάς..

Και εκεί που ακρονατείς σε ένα σκοινί ανοχής, αντοχής και επιμονής, καρτερικά αναμένεις αυτή την εκδρομή!
Πόσα τέρατα άραγε κουβαλάει η ψυχή μας;
Πόση αναμονή μπορεί να έχουμε γι’αυτό το καλό που περιμένουμε να έρθει;
Έστω και αυτή η τελετουργία του μυαλού.. έστω κι αυτή η εκδρομή στον έρωτα!

Δώσε μου το χέρι σου και πάμε.. 
Πού παμε; 
Μάτια κλειστα, χέρια κλειδωμένα, μα πίστη σε εσένα! 
Τότε πάμε.. πάμε σ’ εκείνη την εκδρομή που σου έταξα.. 
Λόγω τιμής; 
Λόγω τιμής.