Κι αν στη ζωή κερδίζουν οι τολμηροί, εγώ τολμάω να παλεύω τα «πρέπει» μου με τα «θέλω» μου!

Γράφει η Jinxie Jinx

Από παιδί θυμάμαι πως δεν άντεχα να νιώθω ότι πονάνε οι άνθρωποι που αγαπάω. Πάντα έκλαιγα όταν έβλεπα τους αγαπημένους μου να κλαίνε. Δεν μπορούσα να το ελέγξω κι ακόμη δεν μπορώ. Και η ευχή μου ήταν και είναι, να μπορούσα να πάρω τον πόνο τους όλο πάνω μου, όλο δικό μου. Αντέχω, να ‘ξερες μόνο πόσο αντέχω. Φτάνει να είναι καλά εκείνοι κι εγώ θα τη βρω την άκρη, πάντα τη βρίσκω.

Χρόνια τώρα εκπαιδεύομαι. Εκπαιδεύομαι όχι μίζερα και θυματοποιημένα αλλά με πείσμα και τσαμπουκά για να είμαι εγώ καλά. Έτσι σ’ αυτόν που έκανε το λάθος να με θεωρήσει δεδομένη και να λειτουργεί σαν μονάδα, μπορεί να του βρήκα μεν τις δικαιολογίες του, αλλά την πολύπλευρη αγάπη που του είχα, όσο περνούσαν τα χρόνια, την μετέτρεψα απλώς σε ανθρώπινη. Κι αυτό ξέρω ότι δεν αλλάζει. Δεν αφήνω εγώ να αλλάξει.

Λένε ότι η ζωή ανήκει στους τολμηρούς. Θα σου πω λοιπόν τι τολμάω εγώ. Τολμάω να υποστηρίζω τις επιλογές μου και να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Τολμάω να παλεύω τα «πρέπει» μου με τα «θέλω» μου μέχρι το σημείο που δεν χάνω τον αυτοσεβασμό μου. Τολμάω να βρίσκω την ευτυχία μου στα απλά, καθημερινά και ανεκτίμητα για μένα. Τολμάω να αγαπάω και να σέβομαι πρώτα τον εαυτό μου και μετά τους άλλους, στο βαθμό που τους αξίζει.

Κι αν με ρωτήσεις αν θα τολμήσω κάποια στιγμή να αλλάξω τη ζωή μου, «Δεν ξέρω» θα σου πω. Θα ήθελα πολύ να σου έλεγα ένα μεγάλο συνειδητοποιημένο «Όχι», για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, αλλά θα ήταν ψέμα και τα σιχαίνομαι τα ψέματα. Βλέπεις έχω βρεθεί σε αχαρτογράφητη περιοχή εντός μου. Όλα είναι πρωτόγνωρα κι εγώ, όσο κι αν τρομάζω, πηγαίνω σαν τη πεταλούδα στο φως. Το ξέρω ότι λογική δεν υπάρχει, άλλωστε εδώ και καιρό μου έχει κουνήσει το μαντήλι η κυρία. Όσο δε για αυτά που νιώθω είναι τόσο ανεξήγητα πολλά, που φαίνονται απίστευτα ακόμη και σε μένα. Γι’ αυτό λέω κάπου εδώ να σταματήσω να μιλάω..