Θα κλοτσήσω λίγο ακόμα τον εγωισμό μου, γι’αυτόν τον έρωτα..

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής

– Τι θέλεις από ‘κείνη;
– Την αλήθεια;
– Ναι, την αλήθεια πες μου.
– Να ξυπνάμε μαζί τα πρωινά και κάθε νύχτα να ‘χω τα χέρια μου πλεγμένα στο γυμνό της κορμί. Να φεγγίζουν τα κεριά και να χάνομαι μες τα μαλλιά της. Να βλέπω τις φιγούρες μας, να χορεύουν στο τοίχο. Να νιώθω την ανάσα της, να με κυριεύει και να μου βάζει φωτιά.
– Είσαι…
– Ναι, είμαι ερωτευμένος και πολύ μάλιστα. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου τόσο αποσυντονισμένο.
– Σε αποσυντονίζει;
– Ξέρεις, με κάνει ό,τι θέλει. Αλλά είναι γλυκό το «παίδεμα». Είναι σαν μικρό παιδί που τ’αφήνεις να σε νικάει συνέχεια, για να το βλέπεις να χαμογελάει. Και πίστεψέ με, αυτό της το χαμόγελο, η χαρά της μετά την «νίκη», με κάνει και χαίρομαι διπλά.
– Κατάλαβα…
– Το δύσκολο είναι να καταλάβει εκείνη.
– Τα ξέρει όλα αυτά;
– Είμαστε διάσπαρτοι μικρόκοσμοι, γεμάτοι ανομολόγητες αγάπες και ανηφορικούς έρωτες.
– Δεν μου απαντάς όμως.
– Ναι, τα ξέρει. Τα βλέπει. Το τι νιώθει, είναι ένα άλλο θέμα…
– Τι νιώθει;
– Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Μακάρι να ήξερα.
– Δεν κουράστηκες να προσπαθείς;
– Η προσπάθεια είναι η δεύτερή μου φύση. Αλλά δεν ξέρω αν έχω χρόνο.
– Τι εννοείς;
– Δυστυχώς ο χρόνος, δεν είναι ποτέ δίκαιος για ‘μας τους ερωτευμένους. Δεν τον νοιάζει τίποτε, σε κατασπαράζει και σ’ αφήνει γυμνό, εκτεθειμένο. Για εμένα ο χρόνος, πάντα υπήρξε ο πιο δύσκολος αντίπαλος.
– Και τι θα κάνεις λοιπόν;
– Όπως κλοτσάω τώρα τα κίτρινα φύλλα, θα κλοτσήσω λίγο ακόμα τον εγωισμό μου. Νομίζω με παίρνει λίγο…
– Μήπως να το σταματήσεις; Θα σε διαλύσει.
– Ό,τι ήταν να χάσω, το έχασα. Εγωισμοί κι ένα σωρό μαλακίες. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί κάνουμε τόσο δύσκολες τις ζωές μας.
– Δίκιο έχεις. Καλή τύχη.
– Θα τη φτιάξω να’ ναι καλή. Θα της φορέσω γιορντάνια και μουσικές, θ’ ανοίξω ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί να θυμίζει το κραγιόν της και θα την περιμένω…