Θέλω να είμαι η τελευταία καληνύχτα σου..

Γράφει η Ιωάννα Βασιλειάδου

Κάθε μέρα που ξυπνάω αναρωτιέμαι τι είμαι στη ζωή σου. Είμαι η προτεραιότητά σου; Ή μήπως δεν σου είμαι και τόσο σημαντική; Μήπως είμαι μία συνήθεια; Μία επανάληψη όπως οι περισσότερες στη ζωή σου;
Καλημέρα δε με νοιάζει και τόσο αν δε με λες…Ούτως ή άλλως σ΄όλους λέμε καλημέρα. Η καλημέρα άλλωστε είναι του Θεού. Λέμε στον φούρναρη, στον περιπτερά, στον μπακάλη, στον μανάβη, στον συνάδελφο, στον γείτονα…Όμως καληνύχτα; Πού χαρίζουμε την καληνύχτα μας; Και μάλιστα την τελευταία;
Σίγουρα όχι σε οποιονδήποτε! Γιατί είναι αλλιώς όταν ξεκινάς την ημέρα σου κι αλλιώς όταν την τελειώνεις. Εξάλλου το πρωί συναντάμε παντού πάρα πολλούς ανθρώπους… Όμως το βράδυ αντικρίζουμε τους σημαντικότερους. Αυτούς που μας στηρίζουν. Αυτούς που μας ανακουφίζουν. Αυτούς που μας υποστηρίζουν. Αυτούς που μας αποφορτίζουν από το όποιο βάρος της καθημερινότητας. Όποιους μπορούμε να μιλήσουμε, να ανοιχτούμε. Να βγάλουμε τα εσώψυχά μας. Και κυρίως αυτός ο άνθρωπος είναι ένας! Ο σπουδαιότερος. Το σημαίνον ένα πρόσωπο στη ζωή μας! Ο άνθρωπός μας! Το Α και το Ω στη ζωή μας!
Θέλω λοιπόν εγώ να είμαι πάντα η τελευταία καληνύχτα σου!
Να είμαι σημαντική για σένα, όπως κι εσύ για μένα! Κι αφού αποφορτιστούμε συναισθηματικά από τα άγχη και τις στεναχώριες της ημέρας να καταλήξουμε λέγοντας αμφότεροι “καληνύχτα”.
Το λέω και θα το ξαναπώ:
Θέλω να είμαι πάντα η τελευταία καληνύχτα σου!