Επειδή ό,τι γράφει δεν ξεγράφει ποτέ, σκοπεύεις να αργήσεις κι άλλο τη ζωή μας;  

Μία λέξη, μια παραδοχή ύπαρξης από τότε που πήρα την πρώτη μου ανάσα.

Από τότε όμως πέρασαν χρόνια πολλά και στην πορεία συνέβησαν πολλοί μικροί ή μεγαλύτεροι θάνατοι! Κάποιους τους θυμάμαι πολύ καλά γιατί πίστεψα πως θα με εξαφανίσουν εντελώς πως η ύπαρξη μου μετά από δαυτους δεν είχε νόημα κανένα να υφίσταται εδώ πάνω.

Με μεγάλη μου έκπληξη με διέψευσα πανηγυρικά όμως. Εκανα την κάθε λογής απώλεια τσιρότο στην ψυχή και με μεγάλο θέλω και δυνατό μπορώ είμαι ακόμη εδώ και αυτό το Καλοκαίρι που λέει ένα άλλο διαχρονικο τραγούδι 

Μετά από ανηφόρες, κατηφόρες, μικρά διαλείμματα, πολλά γιατί χωρίς απάντηση, κρύες μέρες σκοτεινές νύχτες, εσώκλειστη, νοσουσα προσφατα από τον κορωνατο ιό αλλά πεισματικά επιμενουσα!

Και παραμένω και προσαρμοζόμαι και ανταποκρινομαι και εντέλει τα καταφέρνω…

 

Και Εσύ εκεί έξω που μοιράστηκες το χθεσινό μού όνειρο ενώ μας αποχαιρετούσε ο φετινός Ιούλης, ενώ έχουμε μοιραστεί δεκάδες άλλες πραγματικότητες από τότε που για πρώτη φορά συναντήθηκαμε, είσαι το Καλοκαίρι της ψυχής μου! Αυτό που θα με κάνει να ξορκίσω όλους τους χειμώνες που έμαθα να ζω κα να πιστέψω κιόλας ότι έτσι πάει η ζωή: αγώνας, αναμονή, αναβολή, προσαρμογή και επιβίωση. Σαν καλός στρατιώτης σε έναν πόλεμο χωρίς τέλος.

Και αυτό τό τραγούδι που επιβεβαιώνει ή θέλει να πιστέψει το λόγο μιας γέννησης με αιτία ένα “τροχαίο” ψυχών ήρθε σαν μήνυμα, σαν σκουντημα ξαφνικό και δυνατό, σαν Αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι. Μοιάζει με το μήνα πού ξημέρωσε που όλα μπορούν να περιμένουν που ακόμη και ένας στρατιώτης σαν και του λόγου μου μπορεί να αφεθεί στην ανάπαυλα μιας μάχης με το καθημερινό θηρίο και να πιστέψει πώς υπάρχει αθανασία, γιατί είναι παρών, γιατί νιώθει πιο πολύ από ένα σ’αγαπώ!

Όλα μπορούν να περιμένουν εκτός από αυτό που νιώθεις χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις ότι υπάρχει και έρχεται.

Και εγώ γεννιέμαι μαζί και εξαιτίας του ξανά καλώντας και περιμένοντας…

 

Είσαι άσβεστο φως, πάντα ήσουν ακόμη και για μένα την για τους άλλους φωτεινή!

Και επειδή ό,τι γράφει δεν ξεγράφει ποτέ, εσύ σκοπεύεις να αργήσεις κι άλλο;

 

Είναι Αύγουστος, θα το συζητήσουμε περισσότερο ή θα το ζήσουμε επιτέλους;

Έλα…