Εγώ είμαι όταν εσύ με θυμάσαι..
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Εγώ είμαι μόνο όταν εσύ με θυμάσαι. Τις άλλες ώρες είμαι φάντασμα του εαυτού μου και περιπλανιέμαι άσκοπα σε αυτή τη νωθρή πραγματικότητα, που συνεχώς προσπαθώ να την βγάλω απ’ την ομίχλη. Αναλώνομαι σε άσκοπες κουβέντες και παιδεύομαι με παράλογες συζητήσεις, αναζητώντας μάταια να βρω τη θέση μου σε όλα αυτά που φαντάζουν πεζά.
Είμαι εγώ μόνο όταν εσύ με θυμάσαι. Αλλιώς με ενοχλεί η φασαρία στους δρόμους και τα σύννεφα που γίνονται γκρίζα και ο κόσμος που βυθίζεται στην αγένεια και εκείνα τα “πρέπει” που στοιβάζονται στο ξεφτισμένο κομοδίνο της λήθης μου. Αν δεν είσαι εσύ να με θυμάσαι, τα πάντα γύρω μου γίνονται τόσο ανυπόφορα και νιώθω σαν να ζω διαρκώς στο περιθώριο, εξόριστη από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εγώ είμαι μόνο όταν εσύ με θυμάσαι και συγχρονίζεις τη σκέψη σου με τη δική μου. Αλλιώς παραμένω ένας γρίφος άλυτος και δε χαμογελώ συχνά. Βαριέμαι τους ανθρώπους γύρω μου, θεωρώ τον χρόνο βάναυσο και ατελείωτο, η ζωή μού ξεφεύγει και εγώ, ο απλός θεατής, προσπαθώ να σου πλάσω νέες λέξεις, που να μπορούν να περιγράψουν και να χωρέσουν μέσα τους όλα εκείνα που δεν είμαι, όταν εσύ λείπεις.
Εγώ είμαι μόνο όταν εσύ με θυμάσαι. Μέχρι να το νιώσω αυτό, ακροβατώ μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και προσπαθώ να ξεριζώσω από μέσα μου καθετί ανθρώπινο και συναισθηματικό. Εναντιώνομαι στη φύση μου αναζητώντας τρόπους να σε επινοήσω, αρρωσταίνω με το να περιστρέφω τον κόσμο μου γύρω από εσένα, μα την ίδια στιγμή δε βρίσκω τίποτα στη θέση του και όλα τα κάποτε σημαντικά μου έχουνε χάσει πια τον ρόλο τους.
Εγώ είμαι μόνο όταν εσύ με θυμάσαι, διαφορετικά βυθίζομαι στον κόσμο της ανυπαρξίας μου και μένω εκεί προσπαθώντας να εκλογικεύσω αυτό που γεμίζει κάθε κύτταρό μου με ζωή, θυμώνοντας με μένα που δεν πάτησα ποτέ στη γη και με εσένα που ήξερες να με κρατάς ψηλά. Ψάχνω να βρω τα βήματά μου σ’ έναν κόσμο που ξεκλειδώσαμε μαζί, μα τον αφήσαμε να μοιάζει σαν κάπως παρ’ ολίγον ευτυχισμένος.
Εγώ είμαι όταν είσαι κι εσύ. Γι’ αυτό άσε με να μπορώ να δραπετεύσω από την αβάσταχτη εκείνη πραγματικότητα που δε σε συμπεριλαμβάνει, να σου χαρίζω λέξεις απλές και φθαρμένες από τη χρήση όσων τις ασπάστηκαν και να σου φωνάξω πως, όσο κι αν κάποτε κουραστούν οι αισθήσεις, εγώ θα περιμένω εκείνες τις απρόσμενες εισβολές ομορφιάς που φωνάζουν ζωή, κάθε φορά που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και με σκέφτεσαι.