Δώσε μου εσένα! Για τόσο, για όσο..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Δώσε μου όλα εκείνα που δεν τόλμησε ποτέ η ψυχή σου να αφήσει σε κανέναν άνθρωπο που βρέθηκε στο περπάτημά σου, στα μονοπάτια του όμορφου μυαλού σου, στην καύλα της ψυχής σου, εκεί που όλα μοιάζουν μαγικά με τις νεράιδες να πεταρίζουν και να πετούν ασημόσκονη.

Δώσε μου ότι έμεινε μέσα σου από εκείνο το καμένο φευγιό που σου άφησαν όλοι εκείνοι που δεν τόλμησαν να δουν παρά άκουσαν τον φόβο, τον φόβο που εσύ ποτέ δεν κράτησες μα τον νίκησες, τον έκανες να μοιάζει με βραβείο, με μια νίκη όλο δικιά σου που θα σου φέρει όλα εκείνα που πόθησες μα ποτέ δεν πήρες.

Δώσε μου ότι έχεις που γεμίζει το κορμί σου και το κάνει να βγάζει φτερά για να πετάξει, να πετάξει για άλλες παραμυθένιες πολιτείες με ζωγραφιστά μέρη και ανθρώπους που όμως είναι πιο αληθινά από όλα εκείνα τα ψεύτικα πρόσωπα, τις άδειες ψυχές, εκείνες, ναι, εκείνες τις γεμάτες σαπίλα.

Δώσε μου ότι, δώσε μου κάτι και εγώ θα είμαι εκεί άγρυπνη μην χάσω λεπτό από την μαγεία σου.

Δώσε μου εσένα, εσένα που άφησες παράλυτο και άφησέ με να σε νιώσω, να σε ζήσω, να σου δείξω όλα εκείνα που δεν είδες γιατί τα μάτια σου ήταν βρεγμένα από δάκρυα.

Δώσε μου για όσο, για τόσο.

Εσένα.

Εσύ!