Δεν ενωθήκαμε εμείς, για λίγο μάτια μου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν είμαστε για το λίγο εμείς. Δεν είμαστε ένα “μαζί” που συναντήθηκε για λίγο και θα σκορπιστεί. Δεν είσαι μια κουκίδα ανάμεσα στις άλλες. Δεν είμαστε μια θάλασσα ανάμεσα στις πολλές. Είμαστε φάρος που φωτίζει τα αβαθή που ζήσαμε για να φτάσουμε εδώ. 

Εδώ, που μας έγραψε το παρόν και το τώρα. Εδώ, που επιλέξαμε να σταθούμε. Εδώ, που τολμήσαμε το “μαζί”. Εδώ, που δεν φοβηθήκαμε το “σ’αγαπώ”. 

Όχι, δεν φοβηθήκαμε ούτε να το νιώσουμε, ούτε να το πούμε. Δεν φοβηθήκαμε να ξεγυμνώσουμε τα σημάδια μας και να αφεθούμε σ’αυτό που μας ένωσε. Σε εκείνη την ματιά, σε εκείνο το άγγιγμα. 

Όχι, δεν φοβηθήκαμε να ρισκάρουμε και να πέσουμε σε ελεύθερη πτώση μέσα σε αυτόν τον έρωτα. Δεν φοβηθήκαμε γιατί δεν λύσαμε ποτέ τα χέρια μας. Τα κρατήσαμε ενωμένα. Δεν φοβηθήκαμε να δείξουμε την αλήθεια μας. Δεν μας κάνουν τα παιχνίδια επιβολής και δύναμης. Δεν παίζουμε αντίπαλοι. Είμαστε σύμμαχοι. Σύντροφοι. Ταίρι ο ένας του άλλου. 

Δεν συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε δυο ολόκληρα που συναντήθηκαν για να ζήσουν. Όχι για λίγο, όχι χλιαρά, όχι στο περίπου. Δυο ολόκληρα που συναντήθηκαν και τώρα δεν μπορούν να θυμηθούν πώς ήταν η ζωή χωρίς αυτό το “μαζί”. 

Άλλωστε γι’αυτό το “μαζί”, για τους τρελούς και τους ερωτευμένους δεν αξίζει αυτή η ζωή; Για εκείνους που θα ρισκάρουν τη βολή τους, για εκείνους που θα ρισκάρουν τον μικρόκοσμό τους, για να ζήσουν τον έρωτα όπως του αξίζει! 

Στο πολύ, στο απόλυτο, στο ασυμβίβαστο, στο “μαζί”. Γιατί το δικό μας “μαζί” δεν φοβάται το σκοτάδι. Δεν φοβάται να πονέσει. Δεν φοβάται να ζήσει. Γίνεται πανοπλία και ασπίδα, χάδι, αγκαλιά και καταφύγιο. 

Δεν είμαστε για λίγο εμείς μάτια μου. Το ζήσαμε για καιρό, και το μπουχτίσαμε. Το γευτήκαμε και μας άφησε χείλη διψασμένα και ψυχές στεγνές. Κι έφτασε μόνο μια στιγμή, για να γίνει παρελθόν όλο αυτό. Μια στιγμή για να γραφτούν στον μαυροπίνακα της λήθης όλοι οι περαστικοί, όλοι οι δήθεν, της ζωής μας. 

Δεν είμαστε για το λίγο εμείς μάτια μου. Δεν ενωθήκαμε για να γίνουμε παρελθόν. Γίναμε ένα στο παρόν, στο εδώ και στο τώρα. Είμαστε όλα όσα ζούμε. Τα χαμόγελα που δεν μπορούμε να κρύψουμε, τις κομμένες από πάθος, πόθο κι ένταση ανάσες μας, τα μεσημέρια στον καναπέ μας μέχρι να σουρουπώσει και να δούμε τη δύση απ’ το παράθυρό μας, τα φιλιά της καληνύχτας μέχρι το ξημέρωμα, η μυρωδιά που φοράμε πια κι οι δυο, κι είναι το πιο ακριβό, το πιο σπάνιο άρωμα που υπάρχει. 

«Δεν ενωθήκαμε εμείς, για λίγο μάτια μου».