Για εκείνο το “μαζί”

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

 

Εκείνο το πολυπόθητο μαζί που έμεινε μόνο του για χρόνια πήρε πάλι ζωή, έγινε πάλι αληθινό με σάρκα και οστά, με δυο σώματα, δυο ψυχές σε ένα.

Μια κραυγή, μια ανάσα, έναν έρωτα με βογκητά, ιδρώτα και κορμιά γεμάτα πόθο, καύλα και δυο καρδιές να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό σαν τύμπανα σε πόλεμο που ετοιμάζονται να μπουν σε μια μάχη αιώνια σώμα με σώμα, ασταμάτητη.
Για εκείνο το μαζί που μπερδεύονται και γίνονται ένα κουβάρι γεμάτο αίμα και σάρκες πεσμένες στο έδαφος που μετά αιωρούνται σαν αερικά για πάντα, αιώνια ακόμα και στην άλλη ζωή, με χέρια δεμένα με αλυσίδες που κάνουν θόρυβο τόσο ήσυχο σαν τις καμπάνες που χτυπούν, που ουρλιάζουν.
Για εκείνο το γεγονός και σημαίνουν έρωτα και αγάπη, κορμιά αγκαλιασμένα που τρέμουν και ανατριχιάζουν από το άγγιγμα.

Για εκείνο το πολυπόθητο μαζί.