Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Αγιάτρευτες πληγές. Εκείνες οι πληγές που έχουν τη τάση να αιμορραγούν για μήνες, για χρόνια και δεν λένε να επουλώσουν. Έτσι τις βαφτίσαμε. Εγώ, δεν έχω δει πληγή που να μην γιατρεύεται, για αυτό όταν ακούω τέτοιες εκφράσεις με πιάνει ένας εκνευρισμός.
Δεν γίνεται να βαφτίζεις αγιάτρευτη μια πληγή, όταν δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να την αγγίζεις και να την ξύνεις. Μάλλον δεν έχεις ακούσει τον κανόνα που λέει πως για να γιατρέψεις μια πληγή πρέπει να σταματήσεις να την αγγίζεις. Δεν είναι μπούρδες, άκουσε με που σου λέω.
Το μόνο που δέχομαι να ακούσω είναι πως κάποιες από αυτές τις πληγές αφήνουν σημάδια. Όχι όμως ικανά να σταματήσουν την πληγή από το να θεραπευτεί.
Σημάδια, γρατσουνιές που είναι καλό κάποιες φορές να μένουν για να μας γίνουν μαθήματα ζωής. Να μας θυμίζουν πως κάποτε εκεί υπήρχε μια πληγή, που της πήρε καιρό να επουλωθεί γιατί είχε μολυνθεί σε σημείο αηδίας. Την μόλυνες εσύ γιατί δεν την άφηνες να ησυχάσει. Όχι μόνο δεν την περιποιόσουν αλλά έκανες τα πάντα για να παραμένει αυτό που λες αγιάτρευτη.
Υπάρχουν πολλών ειδών πληγές, αυτές όμως που τσούζουν πιο πολύ, είναι εκείνες του χωρισμού. Εκείνες είναι οι πληγές που πρέπει να γιατρέψεις άμεσα. Όσο πιο γρήγορα τη κλείσεις τόσο το καλύτερο. Μην τις ξύνεις με το να ψάχνεις τα social media του ανθρώπου που σε πλήγωσε, να μη σε νοιάζει τι κάνει και με ποιους.
Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με οτιδήποτε τον περιτριγυρίζει και με οποιαδήποτε καινούρια σχέση βρεθεί στο διάβα του. Μη περιμένεις μήνυμα του, δεν θα στείλει και καλά θα κάνει. Η πληγή για να κλείσει πρέπει να καθαρίσει εντελώς από αυτό που τη προκάλεσε.
Μια συμβουλή. Τη πληγή σου μπορείς να την επουλώσεις μόνη σου, μην γυρεύεις ξένα χέρια να στη καθαρίσουν. Όταν κλείσει, τότε ναι να δείξεις τα σημάδια της πληγής αν το θελήσεις. Τη πληγή, εσύ και μόνο να την περιθάλψεις και όταν την ακουμπήσουν τα κατάλληλα χέρια, εκεί θα καταλάβεις αν έπρεπε να την κλείσεις ή να την αφήσεις αγιάτρευτη όπως έλεγες τότε.