Από τον “Δίδυμο”, δεν γλίτωσε κανείς..

Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου

Έλα τώρα να σου πω, τι σημαίνει “Δίδυμος”…
Όχι καλέ, δε σου λέω γι’ αυτούς που μεγάλωσαν μέσα στην ίδια μήτρα, ούτε γι’ αυτούς που τους αποκαλείς “το διδυμάκι μου” γιατί ταίριαξες μαζί τους. Για τους άλλους θα σου πω, ξέρεις αυτούς που ανήκουν στο ζώδιο του “Διδύμου” ντε!

Στάσου μωρέ μη φεύγεις, είναι τα καλύτερα παιδιά σου λέω!
Αρκεί μόνο όταν τους συναντήσεις, να ξέρεις από πριν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην πεινάς, πεινάς και δεν το ξέρεις.
Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να μην πιεις κάτι, αφού προχτές έλεγες ότι διψούσες το ξέχασες;
Αμ το άλλο, που πήγες επίσκεψη στο σπίτι τους και έπρεπε να είχες μαζί και τη βαλίτσα σου με τρεις- τέσσερις αλλαξιές το ήξερες; Τι, όχι; Την πάτησες φίλε μου! Γιατί θα μείνεις, ακόμα κι αν δεν σου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό. Θα μείνεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να φορέσεις μπεμπέ παντελονάκι για πιτζάμα ντε!  Άσε που σου πάνε πολύ τα αρκουδάκια και δεν το ήξερες….

Κάτσε σου λέω, κάτσε να στα πω….
Το βράδυ που θα πέσεις να κοιμηθείς, (γιατί τελικά το ήθελες είπαμε), θυμούνται να βάλουν την ξηρά τροφή στο καημένο το σκυλάκι, που όλη μέρα κι αυτό το σκασμένο λες και το έκανε επίτηδες, δεν είχε φάει.Και την ώρα που εσένα τα ματάκια σου έπαιρναν τον κατήφορο, το κριτς κριτς από τα δοντάκια του, χτυπούσε σαν σφυρί μέσα στο κεφάλι σου.Αλλά που να το βρεις το δίκιο σου καλέ, που είσαι και παράξενη….

Και τώρα που είπα δίκιο, άκου τι θυμήθηκα…
Δίκιο εσύ δεν έχεις ποτέ! Κι αν ποτέ τους πετύχεις στις καλές τους, (για λίγο μόνο μην ξεγελιέσαι) και τύχει να σου πουν ότι έχεις δίκιο, μη χαρείς! Γιατί στο αμέσως επόμενο λεπτό, θα το έχεις χάσει πρώτον: για τον τρόπο που το διεκδίκησες και δεύτερον: γιατί με μια δεύτερη ματιά, ίσως και τελικά να μην είχες, κατάλαβες; Αν δεν κατάλαβες δεν πειράζει, φτάνει που κατάλαβαν αυτοί!

Βρε μη φεύγεις, έχει και συνέχεια σου λέω…
Εκεί που λες που συζητάς ήρεμα και έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι ίσως έχεις κάποια ελπίδα, ξαφνικά ανοίγουν οι ουρανοί κι όπως ξεσπά η καταιγίδα, βροντούν κι αστράφτουν λέμε! Οι κόρες των ματιών τους διαστέλλονται, τα χέρια τους χτυπούν στο τραπέζι, ( βρε το έρμο τι τραβάει κι αυτό), το πρόσωπό τους θυμίζει μπατζάρι και η φωνή τους σου διαπερνάει τόσο το τύμπανο, που λες “σπάσε βρε άτιμο, σπάσε κι ας μην ακούω πια”…
Κι εκεί που έχεις αρχίσει να τα παίρνεις στο κρανίο κι ετοιμάζεις την τσαντούλα σου να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια για να μην πιαστείτε και στα χέρια, τσουπ! σου σκάνε ένα πλατύ χαμόγελο και σου ζητούν και αγκαλίτσα! Κι εσύ μένεις με το στόμα ανοιχτό να αναρωτιέσαι, αν όλο αυτό το έζησες ή απλά το φαντάστηκες!

Στάσου σου λέω, στάσου να σου πω τον πόνο μου!
Αν ποτέ τύχει και μπερδευτείς, (άνθρωπος είσαι κι εσύ βρε αδερφέ) και θελήσεις να ζητήσεις την γνώμη τους για να βοηθηθείς, καλύτερα μη το κάνεις! Σύντομα θα βρεθείς πιο μπερδεμένος απ’ ότι ήσουν και θα σου πουν περήφανα ότι αν ήσουν κι εσύ ” “Δίδυμος” δεν θα συνέβαινε αυτό, γιατί απλά θα είχες συνηθίσει στα μπερδέματα κατάλαβες; Άσε που θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι κάπου βαθιά μέσα σου, είσαι κι εσύ λίγο δίδυμος!

Κι εγώ που λες, που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναμπλέξω ποτέ με ” “Δίδυμο” και που μόνο στο άκουσμά τους βγάζω σπυριά η γυναίκα, άκου λέει τι έμαθα πρόσφατα.Ότι η κορούλα που μεγαλώνω εδω και δεκαεννέα χρόνια, έχει ωροσκόπο δίδυμο!

Καμιά ελπίδα να ξεφύγω πια….