Αν περιμένεις χωρίς να κάνεις κάτι, θα μείνεις να περιμένεις για πολύ!
Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Όλο διλήμματα η ζωή και εσύ πρέπει να επιλέξεις. Ένα από αυτά είναι αν θα λες ή αν θα κάνεις. Βασικά -και για να είμαστε εντελώς ειλικρινείς- μέχρι ένα σημείο δεν επιλέγεις. Έτσι είσαι και αναλόγως πράττεις.
Από κάποια στιγμή κι έπειτα, όμως, που έχεις καταλάβει τι γίνεται γύρω σου και είτε θα παραπονιέσαι για την τύχη σου τη μαύρη είτε θα σου φταίνε όλοι οι άλλοι για τα στραβά της ζωής σου θα χρειαστεί να καταλήξεις σε ποια πλευρά θέλεις να ανήκεις για να μπορείς να καταλογίζεις κι αναλόγως τις ευθύνες.
Με γνώμονα την απόφασή σου θα συνεχίζεις να ζεις επιλέγοντας αν θα δρας, αν θα περιμένεις το Μάννα εξ ουρανού ή αν θα γίνεις έρμαιο των άλλων για να δίνουν τις λύσεις -που δεν σε ικανοποιούν- σε καταστάσεις που επηρεάζουν κι εσένα.
Κι ας πούμε πως στην πρώτη περίπτωση, εκείνη που αποφασίζεις να πάρεις τις καταστάσεις στα δικά σου χέρια, είσαι στο μονοπάτι που ωριμάζεις, επωμίζεσαι τις -όποιες- ευθύνες, καρπώνεσαι τις επιτυχίες, διδάσκεσαι από τις αποτυχίες κι εν κατακλείδι παθαίνεις, μαθαίνεις κι εξελίσσεσαι.
Είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή και με τα μικρά της, τα μεγάλα της αλλά και τις τρίπλες της σου δείχνει τελικά από τι πάστα είσαι φτιαγμένος. Και πορεύεσαι για να φτάσει η ώρα που θα κάνεις ταμείο και τότε θα είναι εκείνη η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις αν έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου κι ας μην κέρδισες όλους τους αγώνες.
Στην περίπτωση που είσαι από εκείνους που περιμένουν να βρουν το λαχείο που κέρδισε το τζακ ποτ στον δρόμο γιατί έχεις πειστεί πως η ζωή σου χρωστάει αφού πολλά βάσανα έχεις περάσει κι εσύ, σου έχουμε νέα. Κανείς δε βγαίνει αλώβητος από αυτό το τρενάκι του τρόμου που λέγεται ζωή.
Κανείς δε σου χρωστάει τίποτα κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλεις τίποτα μαγικό δε θα πέσει από τον ουρανό και όσο και να κλαίγεσαι αν δεν κουνηθείς από τη βολή σου τίποτα δε θα πάει καλύτερα από αυτό που εσύ ορίζεις ως καλύτερο.
Είναι σαν να πηγαίνεις να ράψεις ένα ρούχο και να ελπίζεις πως θα το βρεις έτοιμο στα μέτρα σου αλλά και στο χρώμα και στο πατρόν που ήθελες. Κι αυτό δεν είναι απλώς χλωμό να συμβεί αλλά απίθανο έως ακατόρθωτο, έτσι δεν είναι;
Από την άλλη αν είσαι από αυτούς που πάντα φταίνε οι άλλοι για τα δεινά που περνάς γιατί δεν πράττουν όπως θα έπρεπε κι εσύ είσαι αθώο περιστέρι που γίνεσαι έρμαιο αποφάσεων άλλων καλό θα ήταν να καταλάβεις πως το να κρίνει συνεχώς ο αδρανής εκείνον που προσπαθεί κι ας κάνει λάθη είναι από μόνο του οξύμωρο.
Εκ του ασφαλούς όλοι είμαστε τέλειοι κι όλα θα τα κάναμε καλύτερα από εκείνον που προσπαθεί. Δηλαδή πώς κατηγορείς κάποιον ότι δεν κολυμπάει καλά από τη στιγμή που εσύ πας μέχρι εκεί που οι πατούσες σου ακουμπούν την άμμο γιατί για πιο βαθιά δεν είσαι αφού αφενός φοβάσαι το άγνωστο κι αφετέρου δεν ξέρεις καν να κολυμπάς;
Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις κι όπου κι αν θέλεις να φτάσεις για να πιστέψεις πως είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή που ζεις το μόνο βέβαιο είναι ότι θα πρέπει να ξεβολευτείς αν θες να φέρεις στα γράδα σου την εξέλιξή σου.
Σε όλους βολεύουν τα εύκολα και κανένας δε θέλει να ζορίζεται. Αλλά αν περιμένεις και δεν κάνεις τίποτα σε ενημερώνουμε πως θα περιμένεις για πολύ. Και να είσαι βέβαιος πως δεν φταίει κανείς άλλος για αυτό παρά μόνο η αδράνειά σου. Κι αυτό ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής σου.