Έφυγες χωρίς καν μια τελευταία αγκαλιά..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Σε γνώρισα τυχαία. Κάπου μεταξύ άνοιξης και καλοκαιριού.
Λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά. Ήρθες από το πουθενά, σαν άνθρωπος εξ ουρανού. Σα βέλος που καρφώθηκε στο στήθος μου απότομα. Ξυπόλυτος.
Γεμάτος αγκάθια και πληγές που αιμορραγούσαν. Με δυο μάτια κόκκινα από τα κλάμα και ένα σωρό ιστορίες που πονούσαν. Δεν είχες στον ήλιο μοίρα, ούτε ένα ψίχουλο να τσιμπήσεις κάτι. Με ειρωνεύτηκες στη προσπάθεια σου να δικαιολογηθείς.
Με αποπήρες, αλλά έμεινα και σε αγκάλιασα όπως αγκαλιάζει το φως τη μέρα. Σε γέμισα με φιλιά που πλημμύρισαν έρωτα και φώναζαν μείνε.
Μείνε για λίγο στη γραμμή μέχρι να ξημερώσει. Σε φώναζα μ’ ακούς ; Και εσύ μου έγνεφες το κεφάλι καταφατικά χωρίς να πεις λέξη. Χωρίς να αρθρώσεις συλλαβή, χωρίς να με κοιτάξεις καν στα μάτια και τελικά σε πίστεψα από την αρχή σα κουτάβι που ακολουθεί τη μαμά του πίστα.
Σε άφησα να με αγγίξεις, να απλώσεις τα πλοκάμια σου , σα δίχτυ στο κορμί μου και να παραδοθείς στις φλόγες του. Σε κράτησα σφιχτά μέσα στα δυο μου χέρια χωρίς ποτέ να ξημερώσει.
Σου έδωσα ό,τι υπήρχε ακόμα μέσα μου. Ό,τι είχα ακόμα να δώσω σα γυναίκα. Ό,τι είχα ονειρευτεί και είχαν θαφτεί στο χρόνο. Ό,τι μπορούσα ακόμα να βγάλω από τη τσέπη μου, ότι ακόμα μου είχε απομείνει, αλλά στο τέλος, έφυγες.
Πριν ακόμα προλάβουμε να πούμε τα μισά. Πριν ακόμα ξημερώσει. Σα το κλέφτη μες τη νύχτα. Έφυγες χωρίς καν μια τελευταία αγκαλιά . Χωρίς ένα αντίο, χάρηκα. Χωρίς δισταγμό με άφησες και έφυγες μακριά, και εγώ από πίσω να τρέχω να προλάβω μη χάσω το πλοίο της γραμμής.
Μη τυχόν και αλλοιωθώ σε κάποιον ακόμα σαν εσένα. Μη τυχόν και κάποια τελευταία όνειρα μείνουν και αυτά μισά. Μη τυχόν και μου πούνε για τύχη, γιατί τώρα πια δε πιστεύω κανέναν.