Άσε με ελεύθερη κι εγώ θα γυρνώ πάντα σε εσένα.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Νιώθω την ψυχή μου να πνίγεται.
Νιώθω την καρδιά μου να σπάει.
Είναι που σου δημιούργησα ανασφάλεια και δεν το θέλω.
Θέλω να είσαι ήρεμος μαζί μου, να νιώθεις όμορφα.
Θέλω να γαληνεύει η ψυχή σου κοντά μου.
Θέλω ένα “εμείς” ενωμένο και ταυτισμένο με την ασφάλεια της αγάπης.
Γιατί σ’αγαπώ και δεν θέλω να νιώθεις έτσι.

Θέλω όταν είσαι κοντά μου να ξεχνάς τα πάντα.
Θέλω το “μαζί” μας να είναι δυνατό κι όχι ανέπαφο.

Και σήμερα κάθομαι και σου γράφω και σκέφτομαι πόσο στεναχωρημένη είμαι.
Πόσο μπορεί να σε στεναχώρησα;
Πόσο μπορεί να πλήγωσα την καρδιά σου;
Γιατί αν μ’αγαπούσες δεν θα κοιτούσες αυτά που κοίταξες, παρά μόνο εμένα που είμαι άπλετη για τα μάτια σου, για την ψυχή σου.

Δεν ζητιανεύω την αγάπη σου κι ούτε την θέλω για το 2021..
Την δική μου αγάπη θέλω αυτήν που ούτε αγοράζεται, ούτε πουλιέται.
Αυτήν που όταν με κοιτάει χάνω το βλέμμα μου.
Αυτό που έχασα όταν κοιτούσα να μην σου λείψει τίποτα.
Γιατί όταν αγαπάς είναι για πάντα..
Κι ας λένε κάποιοι δεν πιστεύουμε στο πάντα..

Όχι ρε όσοι αγαπάνε αληθινά, αγαπάνε για πάντα!
Ο έρωτας πεθαίνει, η αγάπη ποτέ.

Ονόμασες αγάπη κάθε τι που είδες, που άγγιξες.
Αγάπη δεν είναι να ζητιανεύεις στην γωνία για ένα ψίχουλο.
Αγάπη είναι να αγγίζεις και να ανθίζει ο κήπος μέσα σου, είναι να μιλάς και να ακούγεται η φωνή σου απ’την άκρη του δρόμου.

Αν θες αγάπη, δώσ’την, αλλά δώσ’την με όλη σου την ψυχή, με αίμα να στάζει απ’τα χέρια σου.
Μην κουραστείς να δίνεις, ποτέ κανείς δεν βγήκε χαμένος, όταν μοίρασε απλόχερα την αγάπη του.
Ακόμα κι όταν είναι ανιδιοτελής, ακόμα κι όταν δεν έχει αντίκρισμα.

Φωνάζουν για αγάπη, διψάνε για αγάπη.
Δεν τους έμαθε ποτέ κανείς ότι η αγάπη δωρίζεται απλόχερα;
Τι φταις κι εσύ, δεν σου έμαθε ποτέ κανείς ότι η αγάπη δεν πνίγει.
Και το χειρότερο, δεν σου έμαθε ποτέ κανείς ότι η αγάπη δεν έχει ανασφάλεια.
Άσε με ελεύθερη κι εγώ θα γυρνάω πάντα κοντά σου.