Σε ένα “μου λείπεις”, όλα τα ανείπωτα συναισθήματα..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς δυο λέξεις μπορεί να κρύβουν όλα τα “σε αγαπάω”; Πώς δυο λέξεις μπορεί να κρύβουν όλα τα αισθήματα, τα συναισθήματα, όλα τα εσώψυχά και τα καλά κρυμμένα θέλω σου; Ξέρεις, αυτά τα θέλω που ούτε στον εαυτό σου δεν μολογάς.
“Μου λείπεις” δυο λέξεις που κρύβουν τόση χαρά.

Μου λείπει η ψυχή σου.
Μου λείπει η ασφάλεια σου.
Μου λείπουν οι συζητήσεις μας, τα γέλια μας, η χαρά που ένιωθα όταν συναντιόμασταν. Ναι, μου λείπει η χαρά.
Μου λείπουν ακόμα και οι τσακωμοί μας, τα ατελείωτα μηνύματα, να ακούσω τα νέα σου, την φωνή σου.
Μου λείπεις εσύ!

Πόσες φορές έχεις ξεστομίσει αυτές τις δυο λέξεις και δεν πήρες καμία απάντηση, μένοντας αποσβολωμένη να κοιτάς στα μάτια, περιμένοντας έστω την σπίθα των ματιών του;  Πόσες φορές έχεις απομακρυνθεί από ανθρώπους, για να δεις τι πραγματικά αισθάνονται, τι αποθέματα ψυχής έχουν, αν θα ξεστομίσουν αυτό που περιμένεις;

Μου λείπεις, ρε γαμώτο! Αυτό το μου λείπεις.
Πόσες φορές δεν ήρθε ποτέ αυτό που περίμενες και απλά, ομαλά και όμορφα έγινε αυτό που δεν ήθελες αλλά αυτό που έπρεπε. Απομακρύνθηκες από αυτούς τους ανθρώπους στην προσπάθεια σου να τους κερδίσεις, να δεις τι αισθάνονται και αυτοί απλά έφυγαν.

Μη χρωστά να λες στους ανθρώπους ότι σου λείπουν, μην καμουφλάρεις τα συναισθήματα σου, μην κρατάς απόσταση.  Δείξε ντομπροσύνη.
Σε όσους σου λείπουν πες το, φώναξέ το! Μάθε να εκμηδενίζεις τις αποστάσεις με δυο λέξεις απλές, αλλά τόσο σημαντικές.
Μου λείπεις!