Κι αν ξεχάσεις τα πάντα, δεν θα ξεχάσεις ποτέ το τραγούδι μας.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Ίσως να μη θυμάσαι τίποτα από μένα. Ίσως να ‘χεις ξεχάσει τον τρόπο που γελάω και τον ήχο της φωνής μου.
Ίσως να’ χεις ξεχάσει ότι πίνω σκέτο τον καφέ μου, ότι μισώ το πορτοκαλί χρώμα κι ότι το αγαπημένο μου γλυκό είναι το προφιτερόλ.
Δεν είμαι η πρώτη σκέψη σου το πρωί κι ίσως να περνούν και μέρες χωρίς να με σκεφτείς.
Δε θυμάσαι πότε είναι τα γενέθλιά μου, πώς λένε την καλύτερή μου φίλη και τι νούμερο παπούτσια φοράω.
Έχεις ξεχάσει πώς είναι να σου χαϊδεύω τα μαλλιά, να σε κοιτάω στα μάτια και να σε φιλάω.
Έχεις ξεχάσει πώς είναι να σ’ ερωτεύονται…
Κι ίσως τελικά, το μόνο που θα σου λείπει από μένα, να είναι αυτό. Να είναι ο τόσο αφοπλιστικός μου τρόπος να σε ερωτεύομαι.
Κι ίσως το μόνο που έμεινε απ’ αυτόν, από εμάς, να είναι ένα τραγούδι.
Το τραγούδι μας. Όλα τ’ άλλα ίσως ξεχαστούν, όμως το τραγούδι μας θα σου θυμίζει πάντα κάτι από το τότε.
Κάθε φορά που θα το ακούς,θα με φέρνεις στη σκέψη σου.
Θα με βλέπεις μπροστά σου. Θα με ακούς να στο τραγουδάω. Θα το ακούς και θα θυμάσαι.
Θα θυμάσαι πόσο όμορφο ήταν να σ’ ερωτεύομαι. Πόσο όμορφο ήταν το “μαζί” μας. Θα το ακούς και θα θυμάσαι πώς ήσουν. Ποιος ήσουν… Ήσουν ο βασιλιάς της καρδιάς μου…