Εγώ ρε έρωτα, σε θέλω γενναίο, με μπέσα και πυγμή!

Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου

Για έλα εδώ μωρέ έρωτα..
Ναι, εσύ που κάθεσαι ταπεινωμένος στη γωνιά σου.
Έλα, μωρέ να ξανασυστηθούμε! Εγώ που λές, δεν άλλαξα. Είμαι όπως με πρωτογνώρισες.
Εσύ όμως, άγνωστος μου μοιάζεις.
Εγώ σε γνώρισα όμορφο, και ομόρφαινες κι εμένα..
Σε γνώρισα δυνατό και έπαιρνα κι από τη δύναμή σου.
Σε γνώρισα αγνό και τώρα μου είσαι νοθευμένος..
Σε γνώρισα δυναμικό και τώρα είσαι κότα.
Λεβέντη σε θυμάμαι μωρέ και τώρα σε βλέπω κακομοίρη!
Γενναίος μου συστήθηκες και τώρα σε κοιτάω ηττοπαθή και μίζερο.
Καθαρός μου είπες είσαι και τώρα μοιάζεις πιο βρώμικος από ποτέ.
Τρυφερό σε γνώρισα και βίαιο σε κοιτάω τώρα.
Καυτό σε ένιωσα κάποτε εγώ και τώρα είσαι πιο ψυχρός κι από τον παγωμένο άνεμο..
Σε πίστεψα για κατακτητή και τώρα όσο πιο πολύ σε κοιτάω, τόσο πιο δειλό σε βρίσκω.
Πιστό μωρέ σε γνώρισα κι έγινες ο χειρότερος προδότης…

Πώς κατάντησες έτσι μωρέ;
Πώς ξέφτισες;
Ποιος σε άλλαξε κι εσύ γιατί τον άφησες να σου το κάνει αυτό;
Γιατί νοθεύτηκες;
Γιατί ταπεινώθηκες;
Γιατί κοιμάσαι πια σε λερωμένα στρώματα;
Γιατί ξοδεύεσαι σε άδειες αγκαλιές;
Πού πηγε η δύναμή σου;
Δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι πεθαίνεις και παίρνεις κι εμένα μαζί σου;
Εμένα κι όλους όσοι πιστέψαμε σε εσένα.
Ακούς;