Δεν σου είπανε ποτέ πως οι αληθινές ψυχές δεν χρειάζεται να κρύβουν τις πληγές τους;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Μια αληθινή ψυχή δεν χρειάζεται να κρύβει τις πληγές της.
Γιατί είμαι πολύ ευαίσθητη και η καρδιά μου κλαίει με όλα.
Αλλά συνάμα είμαι και σκληρή και άγρια.
Η ζωή με έκανε σκληρή και άγρια.
Πολέμησα και πολεμάω.

Δεν χαρίζομαι σε κανέναν, ούτε στον εαυτό μου!
Δεν γουστάρω τις δηθενιές και τα ψευτοφούμαρα.
Μ’αρέσουν οι άνθρωποι να μου λένε την αλήθεια, ακόμα κι αν με πληγώσει.
Προτιμώ τα θηρία, με αυτά ξέρω ποια είμαι.
Τις μάσκες και τις υποκρισίες δεν τις γουστάρω καθόλου.
Και πρόσεχε πριν μου πεις ψέματα, βεβαιώσου ότι δεν ξέρω ή ότι δεν κατάλαβα την αλήθεια.
Δεν πειράζω ποτέ και κανέναν, αλλά αν με πειράξεις θα δεις την πλάτη μου, για να μην πω και κάτι άλλο!

Κοιμόμουν χρόνια.
Σε λήθαργο ήμουν.
Ζητούσα κάποιος να δει, να καταλάβει, να νιώσει ότι πονάω.
Κανείς δεν νιώθει κοπέλα μου!
Κανείς δεν μπορεί να νιώσει, ότι γκρεμίζει την δική σου ψυχή!

“Αγάπη ήθελα μόνο”.
Και λοιπόν;
Ποιος σου είπε ότι την αγάπη την αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο;
Ο καθένας νιώθει με την δική του ψυχή, με τα δικά του μάτια, με τα δικά του βιώματα.
Εγώ θα ψάξω τα δικά μου μάτια.
Αυτά που νιώθουν τον πόνο.
Αυτά που δεν τρομάζουν δίπλα στην διαφορετικότητα της ψυχής.
Που νιώθουν τον ωκεανό της ψυχής μου.

Στάχτη θα κάνω την ψυχή μου.
Θα την κάψω και θα την κάνω προσάναμμα όταν θα έρχονται τα δύσκολα.
Αυτό μόνο εγώ έχω δικαίωμα να το κάνω.