Δεν αντέχουν όλοι να πουν “αντίο”..
Γράφει η Μαρίνα Κρητικού
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θα τους δεις έξω από πλοία, τρένα ή λεωφορεία να χαιρετάνε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Δεν λένε καν αντίο, αλλά λένε: “θα τα ξαναπούμε”, ακόμα και αν ξέρουν ότι θα κάνουν πολύ καιρό να ξαναδούν τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους και μετά γυρνάνε την πλάτη και φεύγουν. Δεν αντέχουν τους αποχωρισμούς όποια μορφή και αν έχουν αυτοί και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους αποφύγουν.
Είναι πολύ έντονη εκείνη η πλευρά του εαυτού τους που ουσιαστικά φοβάται τον αποχωρισμό και την απώλεια γενικά. Δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και απλά λέει ότι: “Εγώ δεν μπορώ τους αποχωρισμούς”. Το λέει και μοιάζει αυτή η φωνή να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής τους. Μοιάζει σαν να μιλάει ένα παλιό τραύμα, την ύπαρξη του οποίου δεν γνωρίζουν καν. Είναι σαν να μιλάνε για ένα κομμάτι τους που για χρόνια είναι κλεισμένο σε ένα συρτάρι, το οποίο απλά το αγγίζουν και ανοίγει μια μικρή χαραμάδα όταν πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με κάποιον αποχωρισμό.
Είναι επίσης εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θα φύγουν πρώτοι από μια σχέση, αλλά θα κάτσουν και θα την παλέψουν μέχρι εκεί που δεν θα πηγαίνει άλλο, επειδή δεν θα μπορούν να πουν πρώτοι την λέξη “χωρίζουμε” και “αντίο”. Περιμένουν πάντα ο άλλος να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί στην ουσία δεν αντέχουν το βάρος της ευθύνης του να λήξουν τη σχέση. Είναι όμως πολύ βαρύ το να περιμένεις από τον άλλον να βάλει τέλος σε μια κατάσταση που μπορεί να έχει λήξει πριν πολύ καιρό και μέσα σου και στην καθημερινότητα της σχέσης. Είναι πολύ ψυχοφθόρο το να μένεις σε μια συνθήκη και να προσπαθείς για αυτήν, τη στιγμή που έχει πάψει να σου δίνει και να σε γεμίζει.
Πώς όμως να πεις αντίο, όταν το αντίο σημαίνει για εσένα εγκατάλειψη και απόρριψη; Μια απλή λεξούλα που όμως έχει συνδυαστεί με δυσβάσταχτες για εσένα συνθήκες. Τα αντίο των πολύ σημαντικών για εσένα ανθρώπων, είναι άρρηκτα δεμένα με την απειλή ότι «αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο σου». Απειλές και εκβιασμοί που είχαν γίνει και κάποιες φορές πραγματικότητα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες εσύ βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του μικρού παιδιού που ήσουν τότε.
Με μια τέτοια πραγματικότητα λοιπόν στην παιδική ηλικία, με τι κουράγιο να πεις αντίο στην ενήλικη ζωή; Πώς θα αντέξεις το βάρος του να δώσεις εγκατάλειψη και απόρριψη σε ένα άλλο πρόσωπο τη στιγμή που ξέρεις πόσο πολύ πονάει; Γι’ αυτό και επιλέγεις τη σιωπή. Η σιωπή, η αγκαλιά και ένα ζεστό βλέμμα είναι για εσένα όλα όσα θα έλεγες αν μιλούσες εκείνη τη στιγμή.