You’ve got mail #003

Σε στέλνω, σε στέλνω αλλά δεν σε βλέπω να έρχεσαι!

Και μην ξεχνάς, I always put the blame on you! (Σιγά μη στο χάριζα..)
Αυτά που δεν λες, είναι αυτά που ξέρω. Πώς το καταφέρνεις; Δεν το έχω καταλάβει ακόμα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν γίνεται κάτι που θα ξαναζήσεις δεν μπορεί να είναι καλύτερο από όταν το είχες πρωτοζήσει;
Μπαίνεις σε κάτι όχι πια με άγνοια κινδύνου αλλά με συνειδηση και επιλογή.
Και μην ξεχνάς πως κάθε πρώτη φορά είναι μοναδική αλλά και κάθε δεύτερη – πρώτη φορά το ίδιο!
Πώς το έλεγε ο Clooney στο Ocean’s Twelve ?
“We celebrate the second- third anniversary” (Blame the movie..)
Δεν καταλαβαίνω όλο αυτό το “πρώτη φορά και μοναδική”. Εγώ ξέρω πως μπορείς να κάνεις ΚΑΘΕ φορά μοναδική αρκεί να ξαναβρεις μέσα σου και μέσα στον άλλο αυτό το “κάτι”.
Αλέξανδρε, ξέρεις πως κάτι τελειώνει όταν πια δεν χρειάζεται ούτε να αναφέρεται. Οπότε αυτό το “αυτός θα είναι”, είναι τόσο γενικό κι αόριστο όσο ένα τέλος που δεν ξέρω αν είναι τέλος ή αρχή του τέλους.
Μπερδεμένη πάλι ε;
Αυτός ο φόβος ξύπνησε πάλι.. ο φόβος για όλα εκείνα που δεν έπρεπε να έχουν τελειώσει αλλά τελείωσαν, για όλα όσα έπρεπε να είχαν τελειώσει κι αιωρούνται..
Γαμώτο! Αυτό.. γαμώτο!!
Αλλαγή θέματος — Γιατί;
Γιατί έγινε τόσο βολική η μοναξιά σου; Γιατί έγινε τόσο συνειδητή επιλογή;
Γιατί πια το επιλέγεις και το ξέρεις.
Απορρίπτεις πριν καν δώσεις την παραμικρή ευκαιρία… γιατί;;
Πώς την λέγαν την καλοκαιρινή περιπέτεια που τέλειωσε πριν αρχίσει;

Ναι, υπολογιστικά, δομημένα, συγκεκριμένα.
Τόσο όσο σε όλα τους. Σε συναισθήματα, σε ανοίγματα, σε χαραμάδες.
Όλα σου τα τελευταία μηνύματα είναι υπολογιστικά, υπολογισμένα, ζυγισμένα και… πολύ σαφή!

ΥΓ. Ποτέ δεν θα ξεπεράσεις τελικά το θέμα σου με τις “κουρτίνες”;

Λείπεις.

Μελ.