Nα με κάνεις να χαμογελάω ακόμα και στις πιο γκρίζες μέρες
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Εδώ να μείνεις.
Εγώ δεν φεύγω, εδώ θα μείνω.
Θα μείνω να σου δίνω το οξυγόνο μου.
Θα μείνω, γιατί τα βράδια είναι επίπονη η απουσία σου.
Μου λείπεις ρε γαμώτο ακόμη κι όταν είσαι δίπλα μου, πόσο μάλλον όταν δεν είσαι εδώ.
Εδώ απ’ όπου δεν έφυγες ποτέ.
Εδώ απ’ όπου δεν έφυγα ποτέ, ακόμη και τότε που νόμιζες ότι μ’ έχασες.
Θα μείνω δίπλα σου, όχι πίσω σου, όχι μπροστά σου.
Να σου δίνω ό,τι λαχταράει η ψυχή σου.
Σε κράτησα μέσα μου, γιατί έπρεπε να υπάρχεις κι ας μου χάλασε η υπομονή.
Γυρίζεις τις νύχτες στο μυαλό μου σαν ένα ολάνθιστο αγριολούλουδο, σαν ένα γιασεμί που λατρεύω το άρωμά του.
Εδώ θα μείνω να αναζητώ τις πιο κρυφές στιγμές μας, να τις καρφώνω μέσα σου ,για να ‘χεις να θυμάσαι πώς είναι τελικά η φλόγα της ψυχής μου.
Φοράω κατάσαρκα την ανάσα της δίψας μου και την εμποτίζω με την λάβα της καρδιάς μου.
Θα φιλάω κάθε δάχτυλο της αντοχής σου κάθε φορά που θα σε βλέπω να λυγίζεις.
Θα δροσίζω τα μάτια σου με τα χείλη μου κάθε φορά που θα γυαλίζουνε.
Να λες είμαι εδώ για σένα, μόνο για σένα, μόνο γιατί με θέλεις να υπάρχω, μόνο γιατί αναπνέεις να ζω,
μόνο γιατί με ποθείς να αντέχω.
Θέλω τόσα να σου πω που δακρύζω όταν τα σκέφτομαι.
Θέλω τόσα να χώσω μέσα στο μυαλό σου, που σταματάει το δικό μου.
Να ήξερες μόνο πόσο σε θέλω.
Πόσο απεγνωσμένα σε ζητάω, πόσο μου λείπεις, να ήξερες μόνο.
Πόσο ποθώ να σε δω, να σ’ αγγίξω, να χωθώ στην αγκαλιά και να μην βγω, να μείνω εκεί να με φιλάς, να με χαϊδεύεις.
Και εγώ να σου κάνω όλα όσα λαχτάρησα να σου κάνω.
Πόσο πολύ μου λείπεις, πόσο φωνάζει η λαχτάρα μου να ‘ξερες.
Σε έψαχνα όλη μέρα σήμερα, έσπασα κάθε τοίχο στην μοναξιά μου.
Να σε μυρίσω ήθελα σήμερα, να πάρω το άρωμά σου.
Θέλω να μπορώ να αντέχω μακριά σου.
Κι εσύ να με κάνεις να χαμογελάω ακόμα και στις πιο γκρίζες μέρες