Γράφει η Blonde Commando
Βρέθηκα πάλι στο αεροδρόμιο από την πλευρά των αναχωρήσεων. Τέλη Χριστουγέννων, με αυτά τα τεράστια χριστουγεννιάτικα στολίδια που δημιουργούν χαρά όταν είσαι από την πλευρά των αφίξεων και θλίψη όταν κάποιος φεύγει. Ο ίδιος χώρος τόσα χρόνια, μυριάδες συναισθήματα.
Θυμάμαι τον αγαπημένο μου θείο σε εκείνο το καφέ όταν φεύγαμε για το πρώτο μας ταξίδι στην Αμερική. Χαμόγελα, συμβουλές και παραινέσεις. Σχεδόν ένα χρόνο μετά έφυγε για το δικό του ταξίδι χωρίς επιστροφή. Νομίζω ότι τον βλέπω να παραγγέλνει τον καφέ του και να χαμογελά. Είναι αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου που μοιάζει απόλυτα σχετικός όταν καθορίζεται από αναμνήσεις.
Στην άλλη πλευρά περιμένουν συνάδελφοι από παλιές δουλειές. Αγοράζω λικέρ μαστίχας που τόσο τους άρεσε για να τους το πάω δώρο. Θα ανταμώναμε σε διαφορετική πόλη και θα περνούσαμε καλά. Πάει ένας χρόνος που έχω να τους δω στην άλλη πλευρά του αεροδρομίου και ακόμη θυμάμαι την προσμονή κάθε δημιουργικού ταξιδιού και κάθε ανακάλυψης.
Κάπου είσαι και εσύ. Με άφησες με το αμάξι σου στο αεροδρόμιο πριν από ένα τέτοιο ταξίδι. Σε βλέπω να ξεφορτώνεις εκείνη τη χαρακτηριστική ροζ βαλίτσα με την οποία γελούσες. Με φιλάς και μου εύχεσαι «Καλό ταξίδι». Επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο χαρούμενη. Λυπάμαι που δεν είσαι μαζί μου αλλά αγγίζω τα σύννεφα επειδή υπάρχεις πριν ακόμη απογειωθώ. Λίγους μήνες αργότερα σε αποχαιρέτησα σα να σε έβαλα για πάντα σε ένα νοητό αεροπλάνο. Έφυγες ή έφυγα; Δεν έχει καμία σημασία γιατί υπάρχεις βαθιά στις στιγμές μου.
Άνθρωποι αγκαλιάζονται και προσπαθώ να μαντέψω τις ιστορίες τους. Κάποιοι αναζητούν μία καλύτερη τύχη. Κάποιοι ενηλικιώνονται και ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο σε μια ξένη χώρα. Κάποιοι επισκέπτηκαν τον έρωτά τους για τις γιορτές. Τα μάτια καρφώνονται στον πίνακα των αναχωρήσεων. Ήλθε η ώρα να φύγει κάποιος.
Ποιος είναι άραγε ο πιο γενναίος; Αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει να διαχειριστεί την απουσία; Και για τους δύο το συναίσθημα είναι εξίσου επώδυνο: δίνεις μάχη με το χρόνο και τα χιλιόμετρα να κρατήσεις αναλλοίωτο αυτό που αγαπάς. Μπαίνεις στην πλάνη ότι όποτε και αν γυρίσει πίσω θα είναι ακριβώς όπως το άφησες. Κάποια Χριστούγεννα και κάποια καλοκαίρια επιστρέφει διαφορετικό και τα βάζεις με τον εαυτό σου που δεν ήσουν εκεί να δεις αυτές τις αλλαγές.
Χιλιάδες άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, άλλοι για την περιπέτεια, άλλοι ακολουθούν αυτούς που αγαπάνε, άλλοι για να ανακουφιστούν από την πραγματικότητα μιας ζωής που δεν τους αρέσει. Απ’ όλους κάτι μένει:η νοσταλγία των στιγμών μαζί τους και ο πόνος της απουσίας τους. Η ελπίδα ότι θα επιστρέψουν για πάντα.
Ίσως και ένας παιδαριώδης θυμός απέναντι στην ίδια τη ζωή που μοιάζει με ένα τεράστιο αεροδρόμιο. Κάποιοι φεύγουν για ένα μεγάλο ταξίδι από το οποίο δεν επιστρέφουν ποτέ. Λέγεται θάνατος. Κάποιοι άλλοι μπαίνουν στο αεροπλάνο κι ενώ πίστεψες στο «για πάντα» οι στιγμές κάνουν την ανατροπή και στέλνουν αεροπλάνα. Και δεν συνηθίζεται η φυγή, παρά μόνο όταν κρύβει την προσμονή του ερχομού.
Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο. Θα ήθελα να μην είμαι τόσο εύθραυστη και να μη με συγκινούν οι αναχωρήσεις. Αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν μου δημιουργούν τα ίδια ερωτήματα.Τι είναι ο χρόνος; Τι είναι το τέλος; Γιατί η ευτυχία δεν κρατά; Γεμίζω τις βαλίτσες μου εικόνες, πρόσωπα και μουσικές και σχεδιάζω το δικό μου ταξίδι. Εύχομαι να είναι κοινό με το δικό σου να μου κρατάς το χέρι, να χαμογελώ και να μου λες «Μη φοβάσαι. Δεν φεύγω χωρίς εσένα».
Other Articles
