Μέσα στην λήθη κρύβονται τα ψέματα που λες στον εαυτό σου..

Γράφει η “Κλεψύδρα”

Κουβαλάμε μέσα μας τις εποχές που ζήσαμε.
Είναι η μνήμη τελικά, ο όρκος στην αλήθεια μας, που όσο κι αν θές, δεν ξεφεύγεις.
Τα ψέματα που κάποτε είπαμε στον εαυτό μας έρχονται και μας συναντούν.
Μας υπενθυμίζουν ότι είναι ψέματα και απ’ το βάρος τους κάπως καμπούριασε η ψυχή μας.

Λέμε ψέματα αθώα, άλλα κατά συνθήκη και άλλα από καθαρή κακία, ενώ υπάρχουν και άλλα πιο σοβαρά.
Λέμε “τι όμορφη που είσαι”, “δεν πειράζει”, “να τα πούμε κάποια φορά”. Λέμε, “σ’αγαπώ”.
Λέμε “αντίο”.

Μα τα χειρότερα είναι εκείνα που λέει κανείς στον εαυτό του.
“Δεν μπορείς”. “Δεν είσαι έξυπνος” ,”είσαι καλύτερος από όλους”, “τι πειράζει αν δε κάνεις αυτό και κείνο;”.
Είσαι καλά, είμαι καλά και πάει λέγοντας.

Και γεμίζει ο χρόνος αντί για σπάνιες τουλίπες, πασχαλιές, μώβ του δειλινού και της νοσταλγίας, αγκάθια και ξερά κλαδιά.

Μας λέμε ψέματα, για ανθρώπους που αγαπήσαμε και μας πούλησαν.
Παλεύει η μνήμη να τους κρύψει.
Αδυναμίες, ανασφάλειες και ένα ποτό.
Θολά τα ψέματα μη και πονέσεις.
Λέμε ψέματα για το ποιοί είμαστε και για το τί είμαστε.
Μην προδωθούμε, μην τυχόν και νικήσει το παιδί μέσα μας!
Και έρχεται η ώρα που το ψάχνεις και το ψάχνεις, τόσο μάταια!

Λέμε ψέματα για τις ευθύνες μας. Κρυβόμαστε στο καβούκι μας, το καθαρίζουμε, το στολίζουμε και λέμε πως δε φταίμε.
Λέμε ψέματα πως θέλουμε ο,τι έχουμε και πως δε θέλουμε τίποτε άλλο.
Λέμε δεν τον ερωτεύτηκες, δεν τον θές.
Είμαστε ψεύτες και μας πείθουμε .

Και η μνήμη να ξέρεις είναι μεγάλη ψεύτρα!
Πότε κρατάει τα καλύτερα, πότε τα αγνοεί και  λες και δεν τη αφορούν γρατσουνιές και πίσω κείμενα.

Όποτε θέλει σου μιλά για έρωτα.
Τον έρωτα που πέρασε, τον συγγενεύει με την εξιδανίκευση.
Σου σερβίρει  το πικρό, γλυκό και ξαναδοκιμάζεις.

Τα δύσκολα, εκείνα που κανείς θέλει να θάψει, τα κάνει καρφίτσες τα φοράει και στα μοστράρει το ξημέρωμα.
Οι σκληρότερες αναμνήσεις είναι καθάριες, διαυγείς και έντονες.

Έπρεπε βέβαια  να πονηρευτείς όταν έλεγαν ότι η λήθη είναι γλυκιά!
Τι γεύση έχει η μνήμη;

Νόμος αντιθέτων, σαφής και αδιάλλακτος.
Τώρα λοιπόν, που αλλάζει πάλι ο Χρόνος, σου εύχομαι να ντύσεις αλλιώς τη μνήμη, να της πείς αλήθεια και  προπάντων να της μάθεις να την αντέχει.

Ο,τι πενθούμε, πεθαίνει μέσα μας οριστικά. Αυτό να θυμάσαι.
Στο κρυφτό  εξάλλου όλο χάνεις και κάθεσαι και τα φυλάς.

Καιρός να αλλάξεις παιχνίδι δε νομίζεις ;