Εγώ που λες βαρέθηκα τα ψέματα κι ήρθε η ώρα να μ’αγαπήσω!

Γράφει η Zoe Diam

Πάντα μιλούσα με στιγμές.
Ποτέ δεν τις χάριζα με το σταγονόμετρο.
Τις ζούσα, τις τραβούσα, τις ξεχείλωνα.
Γέμιζα από εικόνες, χαμογελούσα στον άγνωστο.
Έκανα κέφι να διασκεδάζω εσένα, εμένα.
Δεν μου στέρησα αγκαλιές.

Τις χάριζα κι αυτές χωρίς να σκεφτώ, μα πάντοτε είχα λόγο.

Η αγκαλιά μου είχε σκοπό.
Μικρό, αλλόκοτο, δικό μου.
Πάντα να προλάβω να νιώσω πρώτα εγώ.
Βιαστική. Παρορμητική.
Εγώ που θα νιώσω τα δέκα και θα σε αφήσω για τα δέκα, αν νιώσω πως κάπου δεν χωράω, στενεύω ή περισσεύω.

Περιπατητή  στο όνειρο με λες..
μα ξέρω πως κι αυτά για να υπάρξουν θέλουν τον μάγο τους.
Ένα μικρό ανθρωπάκι με ξύλινο ραβδί να μάχεται για την ουσία.
Να αγγίξει το όνειρο.
Να πιστέψει ακόμη κι αν τα πόδια κινούνται σε ευθεία.

Σε μια ψυχρή ρεαλιστική γραμμή.
Και τι θα γίνει αν πιστέψει αυτός;
Ίσως να γίνω κι εγώ κοινωνός σε αυτό που λέγεται παραμύθι.

Μου μιλάς για ευτυχία.

Ξέρεις τι είναι;
Την ένιωσες εξ ολοκλήρου;

Την εκτίμησες;
Την αναγνώρισες όπως της έπρεπε;

Μου μιλάς για αγάπη.
Σε κοιτάω.
Αναρωτιέμαι αν μπορείς να καταλάβεις.
Να ξεκλέψεις τι συνειρμούς κάνει το μυαλό.

Αγάπη για μένα, είναι να είσαι εκεί.

Να μου κλέβεις χαμόγελα.
Να μου δείχνεις με τα μάτια πως εμείς αξίζουμε να το ζήσουμε.
Δεν ξέρω το πόσο. Διστάζω να κάνω σχέδια.
Είναι μικρή η ζωή.
Και εγώ φοβάμαι τις υποσχέσεις.
Δεν θέλω λόγια.

Θέλω βλέμματα. Ουσιαστικά, αγνά, καθησυχαστικά.
Με πνίγει η αμφιβολία, με κουράζει. Εξαντλεί τη σκέψη μου.
Δεν θέλω να μαντεύω. Θέλω να ξέρω.
Να μ’ αφήνεις να βλέπω τι νιώθεις.
Να μου δείχνεις την αγάπη σου, να την βλέπω και να την ακούω.

Ξέρω.

Είναι κι αυτοί που αγάπησες και σου ‘φυγαν.
Είναι και οι άλλοι, οι δήθεν που ήθελαν ν ’αγαπήσουν αλλά δεν πρόλαβαν. Τους πρόλαβες εσύ.

Μόνο που ξεχνάς.

Ζούμε στην εποχή του μέτριου, του χαλαρού.
Βολεύει αυτή η επιλογή;
Την κυκλώνω.
Μου κάνει..μου κάνεις.

Κούραση; ουδεμία.

Να προσέχεις λοιπόν.

Γεμίσαμε με επίλεκτους ανθρώπους που ψάχνουν για εκείνους τους λίγους , τους εκλεκτούς που θα φανούν αντάξιοι των προσδοκιών τους.

Άνθρωποι μέτριοι.. τόσο οικείοι σε οποιαδήποτε μάτια κι αν κοιτάξεις. Άνθρωποι βολεψάκιδες, γεμίζουν μόνο μέσα από τις ανάγκες των άλλων. Άνθρωποι που δεν τόλμησαν αρκετά. Στεγνοί και από μέσα κι από έξω.

Και εγώ..

Και εγώ βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να μπλέκω τα μαλλιά μου, να τα γεμίζω κόμπους.
Να τα μπλέκω και να τα χαϊδεύω.
Να αναπνέω και να ξερνάω αλήθειες.

Βαρέθηκα που λες..

Πάω να μ ’αγαπήσω.