Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου
– Έλα, σήκω, απόψε βγαίνουμε. Σήκω σου λέω, βάλε εκείνο το σέξυ μαύρο φόρεμα σου και πάμε για ξεφάντωμα.
– Ποιο ξεφάντωμα ρε Στέλλα; Δεν βλέπεις τα χάλια μου έχω.
– Για πόσο ακόμη Ελένη; Πάνε 3 μήνες και όλο κλαις, λες και χθες χωρίσατε!
– Τον αγαπάω, η ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς εκείνον!
Η Στέλλα ήταν μια γυναικά δυνατής πάστας, η Στέλλα ήξερε τι πάει να πει αγάπη και είχε έρθει η ώρα να πει στην καλύτερη της φίλη μια αλήθεια που ίσως να την ταρακουνούσε να καταλάβει, η Στέλλα δεν θα της χάιδευε ποτέ τα αυτάκια της!
– Όχι κορίτσι μου δεν τον αγαπάς! Πως μπορείς να αγαπάς κάποιον άλλον, όταν τον ίδιο σου τον εαυτό τον πετάς τόσο εύκολα στα σκουπίδια! Έλα σήκω πάμε να αντικρίσεις το είδωλό σου!
Η Ελένη κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη, δύο μαύρους κύκλους αντίκρισε και ένα ύφος μεγάλης Παρασκευής!
– Όταν κορίτσι μου όμορφο, δεν μπορείς να αγαπήσεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου, περιμένεις κάποιος άλλος να το κάνει αυτό για σένα; Κανείς δεν θα το κάνει, παρά μόνο εσύ!
Η αγάπη Ελένη δεν μας πονά, η αγάπη Ελένη μας δίνει δύναμη!
Εκείνο που σε πονά ομορφιά μου είναι η ανάγκη σου να σε αγαπήσουν, εκείνο που παγώνει το μυαλό σου και προκαλεί στο σώμα σου ρίγος είναι ο φόβος της μοναξιάς!
Αυτά ήταν τα λόγια της Στέλλας, ακόμα κι αν η ίδια δεν έβγαλε ποτέ τον Άρη από τη καρδιά της!
Υπήρχε πάντα εκεί σε ένα πολύτιμο κουτί καλά κλειδωμένος σε μια κρυφή μεριά στα εσωψυχά της!
Τον αγαπούσε τόσο πολύ και όταν κατάλαβε πως θα του στερούσε μια μεγάλη χαρά στη ζωή του, δεν έφερε αντιρρήσεις όταν αυτός ζήτησε να χωρίσουν!
Δεν τον είχε ανάγκη τον Άρη, τον αγαπούσε αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά, γι’ αυτό και τον άφησε να φύγει μακρυά της! Ήθελε να ήταν ευτυχισμένος και ας ήταν χωρίς αυτήν! Αμέτρητες φορές τον αναπολούσε χωρίς δάκρυα στα μάτια, μοναχά ένα γλυκό χαμόγελο και αστείρευτη αγάπη!
Να σαι καλά αγάπη μου έλεγε και έκλεινε τα μάτια για ύπνο!
Η Ελένη από την άλλη, εκείνο το βράδυ είχε κάνει μια καινούργια γνωριμία και το ύφος της μεγάλης Παρασκευής μετατράπηκε σε τρανταχτά γέλια! Βρέθηκε ακόμη ένας επίδοξος που ίσως κάλυπτε την ανάγκη της να για να σκεπάσει για λίγο το φόβο της μοναξιάς και ένοιωθε ευτυχισμένη!
Η αγάπη δεν μπορεί να μας πονέσει, η άνευ όρων αγάπη και όχι αυτή που την μπερδεύομαι με εγωισμούς και φοβίες! Η Ελένη αγαπούσε τους φόβους της και έβαζε διάφορα πρόσωπα σε αυτούς, μα η Στέλλα αγαπούσε πρώτα από όλους τον εαυτό της και έτσι μπορούσε να αγαπήσει και τους άλλους χωρίς όρους, χωρίς διότι και γιατί, η Στέλλα ήξερε τι πάει να πει η αληθινή αγάπη, η άνευ όρων αγάπη!!
