Η μέρα που φοβόμουν μετά το χωρισμό, ήταν η μέρα που σε νίκησα αγάπη μου

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Ξημέρωσε εκείνη η μέρα που φοβόμουν πιο πολύ μετά τον χωρισμό μας.

Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη όμως το ένστικτο μου δεν με ξεγελούσε. Είχα ένα βάρος στην ψυχή από το πρωί. Κάτι άσχημο θα συμβεί σήμερα.

Πάει πολύς καιρός που χάθηκες από την ζωή μου, πέρασαν τα δύσκολα, στέρεψαν τα δάκρυα, αποφάσισα να προχωρήσω.

Όχι, δεν σε ξέχασα ούτε σε ξεπέρασα. Απλώς χάθηκα στις αναμνήσεις μας και συνέχιζα την ζωή μου με αυτές. Έφτιαξα ένα ψέμα και ζούσα μέσα σε αυτό. Με την ελπίδα καρφωμένη στο μυαλό μου, την ελπίδα της επιστροφής σου.

Οι κοινοί μας φίλοι απορούσαν γιατί δεν ρωτούσα να μάθω νέα σου. Πίστευαν ότι σκλήρυνα και ο εγωισμός μου με έκανε να αδιαφορήσω. Ότι προστάτευα τον εαυτό μου!

Δεν ήταν εγωισμός μωρό μου, φόβος ήταν. Φόβος για αυτό που πρόκειται να ακούσω, φόβος μην μάθω ότι προχώρησες την ζωή σου, χαθούν οι ελπίδες μου και σβήσουν τα όνειρα μου.

Κανείς όμως δεν ξέφυγε από αυτό που φοβόταν πιο πολύ.

Έτσι και εγώ ήρθα αντιμέτωπη με κείνη την εικόνα. Στο απέναντι φανάρι, εσύ! Πιο όμορφος από ποτέ να περιμένεις να περάσεις τον δρόμο. Το βλέμμα σου συναντήθηκε με το δικό μου. Σαν να περίμενες να έρθεις σε μένα, στην αγκαλιά μου. Έμεινα εκεί, ακίνητη να σε χαζεύω.

Όμως ξαφνικά η εικόνα ξεθόλωσε και είδα και εκείνη δίπλα σου. Να σ’ αγκαλιάζει και να σε τραβάει να δείτε μια βιτρίνα. Χαμογέλασες, την πήρες αγκαλιά, την φίλησες γλυκά και φύγατε σε αντίθετη κατεύθυνση. Μοιάζατε τόσο ερωτευμένοι!

Η εικόνα θόλωσε ξανά, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, το μυαλό μου πάγωσε και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Είναι σαν να είχε παραλύσει όλο μου το κορμί. Εκείνο το κορμί που πάντα μόνο εσύ μπορούσες να παραλύσεις και παινευόσουνα γιαυτό. Τώρα όμως γιατί δεν είσαι εδώ να το κάνεις καλά;

Τα πράσινο άναψε στο φανάρι αλλά εγώ έμεινα εκεί, δεν είχα που να πάω. Δεν είχα τίποτα να ελπίζω πλέον. Όνειρα, ελπίδες, αναμνήσεις όλα χάθηκαν. Χάθηκαν πίσω από μια εικόνα, ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Ακριβώς όπως είχαν αρχίσει. Μόνο που τότε ήμουν πρωταγωνίστρια εγώ, τώρα την θέση μου πήρε κάποια άλλη με σένα ευτυχισμένο στο πλάι της. Και εγώ; Που είμαι εγώ;

Γύρισα στο σπίτι μου, έκλεισα τις κουρτίνες, τα παντζούρια, τα φώτα, όλα! Κλείστηκα μόνη μου στο σκοτάδι να βιώσω την απόλυτη μοναξιά. Να πονέσω για όλα όσα ζήσαμε, να τα θάψω στα σκοτάδια του σπιτιού μας.

Οι πληγές εκείνης της μέρας, εκείνης της εικόνας δεν νομίζω να φύγουν ποτέ από το μυαλό μου.

Η επόμενη μέρα όμως με βρήκε καλύτερα.

Ο πόνος έγινε θυμός και ο θυμός απογοήτευση. Και η απογοήτευση; Θα φύγει; Κανείς δεν ξέρει.

Λένε ότι για να νικήσεις ένα φόβο σου πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με αυτόν.

Αν λοιπόν για να σε νικήσω έπρεπε να σε δω με τα μάτια μου, να με αφήνεις πίσω σου και να αγκαλιάζεις μια άλλη, τότε μάλλον μωρό μου, τα κατάφερα! Σε νίκησα ή πιο σωστά ΘΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ!