Αν δεν είναι έρωτας, είναι τίποτα! Και για το τίποτα, δεν αξίζει να σπαταλάς μια ζωή.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Να μένεις εκεί που το “μαζί” είναι εύκολο, αβίαστο, χωρίς να χρειάζεται κόπο και το κυριότερο χωρίς να πονάει. 
Γίναμε ενοχικοί στην ευτυχία. Ενοχικοί στον έρωτα. Ενοχικοί στην απόλαυση. 
Δεν ξέρω πότε έγινε κανόνας ότι οι σχέσεις πρέπει να περνάνε από χίλια κύμματα για να πετύχουν, ότι ο έρωτας ζει μέσα από παιχνίδια, στρατηγικές, πλάνα και καλοσκηνοθετημένες στιγμές ζήλειας. 
Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που αποφάσισε ότι ο έρωτας θα πρέπει να είναι γεμάτος δράμα για να αξίζει να τον ζήσεις. 

Αυτό που ξέρω να σου πω, είναι πως ο έρωτας είναι τόσο απλός όσο η πρώτη ματιά. Εκείνη η πρώτη ματιά που δεν θα σου κλωτσήσει τίποτα μέσα σου. Ο έρωτας είναι τόσο απλός όσο η πρώτη αγκαλιά. Εκείνη η πρώτη αγκαλιά που θα κρατήσει μισό λεπτό παραπάνω γιατί θα ξαφνιαστείς από το “κούμπωμα”. 

Ο έρωτας που χρειάζεται επιβεβαίωση, δεν είναι έρωτας. Η αγάπη που χρειάζεται να περάσει από τον πόνο για να δεις αν θα μείνει ή αν θα φύγει, δεν είναι αγάπη. 

Τα κόλπα, οι στρατηγικές, τα ήξεις – αφίξεις, η καλλιέργεια της ανασφάλειας, κι όλα εκείνα τα μικρά και τα φτηνά, τον προσβάλλουν τον έρωτα. Τον μικραίνουν, και δεν του πάνε. 

Αν το “μαζί” δεν σε κάνει να χαμογελάς, φύγε. 
Αν μέσα στον πανικό της μέρας δεν περνάει για μια στιγμή από το μυαλό σου και να χαμογελάς, φύγε. 
Αν δεν ψάχνεις κάθε στιγμή, κάθε λεπτό να το περνάς με τον άνθρωπό σου, φύγε. 
Αν η αγάπη σου δεν είναι συνώνυμη της φροντίδας, του νοιαξίματος, της τρυφερότητας, φύγε. 
Αν δεν θες να γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου γιατί θες στα μάτια του, να βλέπεις το θαυμασμό, φύγε. 
Αν δεν καμαρώνεις για εκείνον, αν δεν κερδίζει κάθε μέρα τη θέση του στο βάθρο σου, φύγε. 

Γιατί αν δεν είναι έρωτας, αν δεν είναι αγάπη, αν δεν είναι θαυμασμός,  είναι τίποτα.. και για το τίποτα, δεν αξίζει να σπαταλάς τη ζωή!