Τις δύσκολες μέρες, να καταλαβαίνεις, χωρίς να χρειάζεται να στο πώ..

Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη

Μην απορείς για τους ανθρώπους και μην τους κρίνεις.
Ο καθένας βαδίζει στο δικό του μονοπάτι. Μπορεί ο δρόμος να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά μπορεί να είναι και δύσβατος, γεμάτος αναποδιές και εμπόδια.

Ο καθένας περνάει τον δικό του γολγοθά κρύβωντας τον κάτω απο ένα χαμόγελο, μια γλυκιά καλημέρα ή μια αγκαλιά παρηγοριάς.

Για αυτό να μην απογοητεύεσαι αν κάποιος μια μέρα σου μιλήσει απότομα. Αν το βλέμμα του πλανάται ενω του μιλάς για ένα δικό σου πρόβλημα. Δεν ειναι όλες οι μέρες ίδιες για όλους. Για αυτό να δίνεις ευκαιρίες και να μην κολλάς σε λεπτομέρειες.

Άλλωστε όλοι μας έχουμε κακιές μέρες. Μέρες που δεν θέλουμε να μιλήσουμε σε κανέναν. Αυτές τις μέρες είναι που θέλουμε οι άνθρωποί μας να μας καταλαβαίνουν χωρίς να χρειαστεί να τους το πούμε.

Απλά με ένα βλέμμα, αρκεί να τους προσέξουμε, να τους διαβάσουμε και να τους δώσουμε το χώρο και
χρόνο τους.