Γράφει η Αριάδνη
Ένα μυαλό ασταμάτητο. Σαν ένα εργοστάσιο που δουλεύει επί 24ώρου βάσεως. Ένα εργοστάσιο παραγωγής σκέψεων.
Ακόμη και το βράδυ, αντί να διατάξει γενικό σιωπητήριο, αφήνει το υποσυνείδητο ελεύθερο να αλωνίζει, και κάπως έτσι πάει περίπατο ο πολυπόθητος βαθύς και ξεκούραστος ύπνος χωρίς όνειρα.
Θυμώνω, πολύ θυμώνω με τον εαυτό μου όταν με πιάνει αυτό. Δεν βρίσκω ησυχία πουθενά. Ακόμη κι όταν φαίνομαι ακίνητη, το μυαλό μου τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Σαν να προσπαθεί συνέχεια για κάτι.
Να προσπαθεί να κάνει τα «πρέπει» «θέλω» για να μπορώ να τα αντέχω.
Να προσπαθεί να κάνει τα «θέλω» «πρέπει» για να μπορώ να αντέχω.
Και να μην καταφέρνει τίποτα από τα δύο τελικά.
Σαν καγκουρό η σκέψη να «πηδάει» από το ένα θέμα στο άλλο κι ένα κομφούζιο να επικρατεί μέσα στο κεφάλι μου.
Ένα μπλεγμένο κουβαράκι οι σκέψεις μου κι εγώ, όσο ψάχνω να βρω την άκρη του για να αρχίσω να το ξεμπερδεύω, τόσο περισσότερο το μπερδεύω.
Ανησυχίες, αμφιβολίες, φόβοι, ανασφάλειες, για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου, βρίσκονται σε πρώτο πλάνο.
Κι αυτή η αισιοδοξία μου, λες κι έχει κρυφτεί καλά κάπου στα παρασκήνια αφήνοντάς με να τα βγάλω πέρα μόνη μου.
Δεν μπορώ. Χωρίς αυτήν βήμα δεν μπορώ ή μάλλον δεν θέλω να κάνω, γιατί ξέρω ότι θα είναι σε λάθος δρόμο.
Θα την περιμένω να ‘ρθει.
Πάντα έρχεται!
