Έναν άνθρωπο για το “εδώ” και το “μαζί” θέλω

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Στέρεψα.
Δεν μπορώ άλλον έρωτα, δεν θέλω να τον κυνηγήσω άλλο.

Κουράστηκα.
Όλη αυτή η ατέλειωτη αναζήτηση ενός “ιδανικού” που δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν υφίσταται όπως ονειρεμένα μου το είχαν παρουσιάσει.
Είναι όμορφη η ουτοπία δε λέω, αλλά η “πτήση” από την “πτώση”, σ’ένα γράμμα διαφέρουν. Και.. στον έρωτα μετά από μια πρωτόγνωρη πτήση ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια μια σφοδρή πτώση. Τό‘χω ξαναδεί το έργο, απλά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές κάθε φορά. Το σκηνικό ίδιο, τι κι αν, τάχα μου, ο έρωτας μισεί τις “επαναλήψεις”; Τι κι αν επιζητεί το απρόσμενο, την έκπληξη;

Θέλω να πάψουν να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι. Να πάψουν να μου προσφέρουν απλόχερα πόνο λες κι έχω ακόμη εκείνες τις τεράστιες αντοχές που είχα τη πρώτη-πρώτη φορά που με πόνεσαν.

Θέλω έναν άνθρωπο, να πατάω στα πόδια μου πλέον. Μεγαλώνω..
Θέλω έναν άνθρωπο, να δέσω στον κάβο του κι όχι να θαλασσοδέρνω το σκαρί μου δεξιά κι αριστερά.
Θέλω έναν άνθρωπο, να λύσω το κορμί μου πάνω του. Να βάλω τέλος στην ασφυξία που με κατατροπώνει κάτω από τα κρύα σκεπάσματα.
Θέλω έναν άνθρωπο, να νιώσω τη ζεστασιά που νιώθω κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι, αργά τη νύχτα. Έναν άνθρωπο να γίνει το “σπίτι” μου! Να γίνω εγώ το δικό του.

Με αρρώστησαν όλοι εκείνοι οι “άνθρωποι – ξενοδοχεία”.

Θέλω έναν άνθρωπο, να λέω την πρώτη μου “καλημέρα”, την πρώτη σκέψη μου. Να πίνει την πρώτη γουλιά του καφέ μου, να πίνει το φιλί μου.
Θέλω έναν άνθρωπο, να διώχνει με το χαμόγελό του τα γκρίζα σύννεφα από τον ουρανό μου. Να γίνεται ήλιος στις μαύρες μέρες μου.
Θέλω έναν άνθρωπο να είναι εκεί, όταν απουσιάζει το θάρρος μου.
Να με πιάνει από το χέρι και να μου λέει: «Είμαι ΕΔΩ, είμαστε ΜΑΖΙ!»

Θέλω έναν άνθρωπο, να μιλώ, να ταξιδεύω, να μυρίζω και να γεύομαι.
Θέλω έναν άνθρωπο, να κοιτώ, να ονειρεύομαι, να ακούω και.. ν’ακούγομαι!

Ν’ακούγομαι γαμώτο..
Αυτό θέλω!
Ακούς;