Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Κανέναν δεν αφήνω να μου λερώσει τα όνειρά μου.
Κανέναν δεν αφήνω να μου στερήσει τ’όνειρο.
Γιατί τα δικά μου όνειρα έχουν ψυχή, την ψυχή που εγώ αγαπώ, αυτήν που σέβομαι και θαυμάζω.
Δεν θαυμάζω λοιπόν την ψυχή που με μάτωσε, που σφετερίστηκε ένα κομματάκι απ’την καρδιά μου.
Τέρμα, ως εδώ.
Από τούδε και στο εξής κλειδωμένα όνειρα.
Μόνο δικά μου, κατάδικά μου.
Ως πληγή και καταδίκη.
Δεν θα το παίξω προδομένη και πληγωμένη πάλι.
Αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Στο παρόν ανήκω εγώ και τα όνειρά μου.
Το μέλλον δεν το ξέρω, αλλά δεν το φοβάμαι.
Δεν το φοβάμαι, γιατί δεν ξέρει κανείς τι του χρωστάει ο Θεός.
Με αλήθειες ξεκίνησα, με αλήθειες συνεχίζω.
Συνεχίζω την όποια πορεία μου, αυτήν που θα με κάνει χαρούμενη πάλι, αυτήν που θα μιλήσει στην καρδιά μου.
Κουράστηκα να είμαι προσκολλημένη πάντα σε κάποιον, κάποιον που θα μου φτιάχνει την ζωή μου όμορφη.
Θα την κάνω εγώ μωρέ, με ό,τι έχω στις βαλίτσες μου, με ό,τι έχω στην ψυχή μου.
Κουράστηκα να με πληγώνει το ψέμα και ο εγωισμός.
Μόνο αλήθειες πλέον, απ’εκείνες που δεν πληγώνουν.
Γιατί εμένα δεν με πληγώνει η αλήθεια.
Γι’αυτό σου λέω, άσε με εμένα να πετάω στον κόσμο μου.
Εκεί που η αλήθεια δεν βρωμάει!