Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Συναντήθηκαν σε κοινό φιλικό περιβάλλον πριν μερικά χρόνια προσπαθώντας να συναντηθούν ουσιαστικά στη σχέση που σύναψαν.
Ηθελαν και οι δύο. Το πάλεψαν.
Στην αρχή οι ανάγκες τους και οι επιθυμίες τους έβρισκαν ανακούφιση, κάλυψη.
Συμμάχησαν προς τον ίδιο σκοπό, να συναντηθούν καρδιακά.
Υπήρχαν όμορφες στιγμές, στιγμές ενθουσιασμού, θαυμασμού, έμπνευσης, στιγμές χαράς και εσωτερικής ηρεμίας.
Ομως κάποιος επέμενε να μην ακούει.
Μπορεί και οι δύο…
Ακουγαν περισσότερο τις οικείες ματαιωτικές φωνές των σημαντικών άλλων, παρά τη δική τους εσωτερική φωνή που μιλάει για αφύπνιση, για μετάνοια, για μεταστροφή, αναγνώριση, αποδοχή και αλλαγή!
Εκείνος τετράγωνος, με γωνίες άκαμπτες, ισχυρογνώμων με ένα εσωτερικό παιδί να λαχταρά να παίξει.
Εκείνη πιο στρογγυλή, κυριαρχική, φροντιστική με μια ματαιωμένη επιθυμία που της καθόρισε την επιλογή.
Ηθελε να αφεθεί αλλά κάτι την εμπόδιζε.
Ηθελε να “παίξει” αλλά το περιβάλλον και ο θυμός της δεν το επέτρεπαν τότε.
Εκείνος ζορισμένος και παρατημένος, βρήκε στήριγμα, ανακούφιση, ερεθίσματα να φροντιστεί, να μετακινηθεί.
Οι καρδιές πάλευαν να συναντηθούν.
Δίψαγαν για αγάπη, αποδοχή, τρυφερότητα.
Τα αρνητικά συναισθήματα των ματαιώσεων κυριάρχησαν, κατέλαβαν τον περισσότερο χώρο και ήρθε η κρίση.
Διάλειμμα συμφώνησαν και οι δύο, να πάρουν απόσταση, ένα βήμα πίσω να δουν καθαρά, να δώσουν χώρο ο ένας στον άλλον, να “ακούσουν” ότι δεν άκουγαν.
Η άνω τελεία μπήκε για όσο διάστημα χρειάστηκε.
Οταν ξαναβρέθηκαν, εκείνη είχε κατανοήσει το γιατί, είχε αισθανθεί το πως.
Εκείνος έψαχνε την τρυφερότητα, την επιβεβαίωση να λειάνει τις γωνίες του.
Του την έδωσε γενναιόδωρα, του αφέθηκε χωρίς προσδοκία κι εκείνος έγινε ο σταθερός ώμος που εκείνη γύρευε να αφεθεί με ελευθερία και σεβασμό στη διαφορετικότητα.
(Αυτό λέγεται επανορθωτική εμπειρία!
Πολλές φορές ένα ζευγάρι χρειάζεται να πάρει απόσταση για να μπορέσει να συναντηθεί ουσιαστικά στο “μαζί” – αρκεί να θέλουν και οι δύο να εργαστούν προς την ίδια κατεύθυνση).
