Εσύ που με κρατούσες προστατευτικά γιατί ήμουν εύθραυστη σαν γυαλί.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου 

Εσύ.
Εσύ, που ήσουν το νόημα όλης της ζωής μου.
Εσύ, που με έβγαλες απ’ το σκοτάδι και με γέμισες με φως.
Εσύ, που με την λάμψη σου τάραξες το είναι μου σε μια μόνο στιγμή,
που στον καθρέφτη η μορφή σου δεν ξεθώριαζε ποτέ.
Εσύ, που αγκάλιασες όλα μου τα ελαττώματα, τα φίλησες ένα προς ένα, μου γέλασες και με όρισες αγάπη ”σου”.
Εσύ, που στα μάτια σου είδα την αγάπη και στο πρόσωπο σου έζησα τον έρωτα,
που στο σώμα σου χάραξα με μολύβι τα δικά μου σ’ αγαπώ.
Εσύ, που πήρες όλες μου τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες, το άγχος για το μέλλον και τη ζωή.
Εσύ, που το μόνο που ήθελες ήταν να με βλέπεις να γελάω σαν παιδί στην αγκαλιά σου.
Εσύ, που ο έρωτας σου ήταν το πιο δυνατό και δύσκολο συναίσθημα, αλλά το παρέδωσες απλόχερα σε μένα.
Εσύ, που με έκανες να πιστέψω πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα,
πως η ζωή έχει μια ροζ πλευρά με γέλια και μαλλί της γριάς.
Εσύ που με κρατούσες προστατευτικά γιατί έλεγες ότι είμαι εύθραυστη σαν γυαλί.
Που μου είπες πως ότι πιο όμορφο και πολύτιμο έχεις ζήσει είμαι εγώ.

Εσύ που τα είπες όλα αυτά και άλλα τόσα, που είσαι τώρα;